به سوی فردا

باز انتخابات،بازهم وعده های شیرین و رویائی 

 با آغاز تبلیغات رسمی نامزدهای سیزدهمین دوره ریاست جمهوری، همچون دوره های پیشین، شاهد ارائه وعده های شیرین و رؤیائی مانند افزایش چندین برابر یارانه،کمک هزینه ازدواج، کاهش تورم در ‌کوتاه ترین زمان ممکن و غیره از طرف کاندیدا های محترم هستیم. لازم است خدمت این دوستان یادآوری گردد که:

1- در سال 1400،بودجه کل کشور با 350هزار میلیارد تومان کسری مواجه است که  زحمت و تامین این کسری بر عهده یکی از شما عزیز خواهد بود. چنانچه منبع تأمین آنرا شناسایی نموده اید، شایسته است صادقانه به آگاهیِ آنان که به رأی شان نیاز دارید برسانید و در برابر این پرسش که اگر صاحب چنین اشراف، توان،  یا تخصص بودید چرا بعنوان یک صلاحیت دار ( از سوی شورای نگهبان) و بعنوان یکی از مسئولین این نظام، توان یا ایده خود را در اختیار مسئولان و سیاستگزاران قبلی نگذاشتید؟

2- فروش نفت که اساسی ترین و مهمترین منبع درآمدی کشور می باشد به دلیل تحریم ها با چالشی (اگر نگوئیم مهلک) اساسی مواجه است. این یعنی نمودار نبض خزانه، در حال تغییر شکل دادن از حالت سینوسی، به خط افقی ممتد است. آیا متوجه هستید که این امرچه معنا و عوارضی دارد؟

3- دولت فعلی در پرداخت همین میزان یارانه در هر ماه با دغدغه های فراوانی در تامین منابع روبرو بوده و به هر ترفندی دست میزد ( حتی اگر شده از یک جیب یارانه بگیران برداشته و به جیب دیگرشان بگذارد.) یادتان که نرفته است! اگر قرار است افزایشی در مبلغ میزان یارانه صورت بگیرد،آیا منابع تامین این افزایش را شناسایی کرده اید؟ از طرفی اساسا پرداخت یارانه، معنائی جز وجود ناعدالتی، فاصله طبقاتیِ ژرف، و فقر ندارد، چرا به ریشه کن کردنٍ این معضلات اجتماعی و اقتصادی برنامه ای ارائه نمی دهید؟

4- خسارات کرونا و خسارات سنگین مالی ناشی از تحریم ها، نیز خسارات ناشی از سوء استفاده ها، اختلاس ها و ... کمر نه تنها اقتصاد، حتی فرهنگ کشور را خم ، باور ها و اعتماد هارا سست، و سلامت روانی جامعه را متزلزل و دلواپس نموده، که هنوز هم به دلیل وجود ابهام در سرانجام بیماری و... استمرار دارد قطعا تخصیص منابع برای مبارزه با این بیماری به خصوص تهیه واکسن،فشار مضاعفی را به خزانه وارد کرده و خواهد کرد. که می بایست مد نظر آقایان کاندیداها باشد که زیاد در مسیر وعد وعیدهای مالی، مانور نفرمایند.

5- نباید فراموش کرد که سیاست های  تکلیفی دولت ها به نظام بانکی به عبارت ساده پدر بانک ها (و بانک ها نیز متقابلاً پدر مردم )را درآورده است. طوری که اگر بخواهیم بر اساس عملکرد و صورت های مالی سالانه بانک ها بطور واقعی بررسی کنیم،90 درصد بانک ها ( و بالتبع 90 درصد مردم) زیان ده و چه بسا ورشکسته خواهند بود . لذا به حساب و امید خزانه بانکها نیز نبایستی زیاد دل بست و به دیگران وعد وعید دارد.

دوستان حال اقتصاد خوب نیست و برای خوب کردن حال اقتصاد کشور حرکت در مسیر اصولی و علمی لازم است، نه دادن وعده های غیر کارشناسی که نبض اقتصاد را نامنظم می کند که احتمال دارد،منجر به ایست قلبی اقتصاد گردد که آنوقت قابل احیاء نخواهد بود.

" التماس تفکر، صداقت، احساس مسئولیت، و وفا به عهد"

چالشی بنام سالمندی

آنتونی هاپکینز درآستانه سن 85سالگی با هنرمندی اعجاب انگیز خود در فیلم "پدر" توانست جایزه اسکار2021 را کسب نماید. فیلم"پدر" در ژانر اجتماعی و جامعه شناختی به موضوع سالمندی و مشکلات و چالش های خانواده های وخود فرد سالمند به زیبای هر چه تمام پرداخته است. دیدن این فیلم مهیج برای همه ی خوانندگان توصیه میگردد. پدیده سالمندی و پیری جمعیت در سال های نه چندان دور، کشور را از حیث شاخص های اجتماعی و اقتصادی، به شدت تهدید خواهد کرد.برای عبور از بحران های اجتماعی اعم از سالمندی و سایر شاخص هایی که یک پای آن مربوط به افراد جامعه می باشد ارائه آموزش مهارت های ده گانه زندگی از ضروریات است. مهارت های ده گانه زندگی برابر تعریف سازمان بهداشت جهانی،" مجموعه ای از توانمندیهای است که یادگیری آنها به سازگاری ،رفتارهای مثبت ، مفید و سازنده منجر می شود و فرد با یادگیری آن می تواند به طور موثر با چالش های روبروی زندگی خود مقابله کند" مهارت های ده گانه زندگی عبارتند از:

1- حل مسئله

2- تفکر نقادانه

3- مدیریت احساسات

4- مهارت های ارتباطی

5- همدلی

6- تصمیم گیری

7- تفکر خلاقانه

8- مدیریت استرس

9- مدیریت رابطه

10- خود آگاهی

به عبارت دیگر اگر متولی امر معلوم ومشخص باشد می بایست برای تمامی ادوار زندگی افراد جامعه از کودکی تا قبل از شروع سالمندی، دوره مهارت های ده گانه،برنامه ریزی و اجرا گردد. آنهم به صورت کاربردی نه صرفا برای ارائه آمار عملکرد به مافوق، که در این صورت میتوان امیدوار بود که افراد جامعه با کمترین چالش و مشکلات،خواهند توانست برهه های زندگی از جمله دوره سالمندی را سپری نمایند. انتقال مهارت های ده گانه زندگی در مراحل مختلف زندگی مساویست با افزایش بهداشت روانی افراد جامعه و این یعنی بالا رفتن امید به زندگی و النهایه تجربه زندگی کردن به جای زنده بودن. 

زنده ایم، ولی زندگی نمی کنیم!

زنده بودن، لازم است؛ اما کافی نیست. باید زندگی کرد. خیلی از آدم ها فقط زنده اند و نفس می کشند؛ ولی این کافی نیست. حیوانات هم زنده اند و نفس می کشند. زندگی، یعنی حرکت به جلو. کسانی زندگی می کنند که در طول زندگی خودشان دائم در حال سیر و حرکت تکاملی هستند و هر روزشان با روز قبل فرق می کند و هر روزی که می گذرد، عالم تر، تواناتر، با فضیلت تر و با اراده تر می شوند و همیشه در حال رشد و شکوفایی استعدادهای خودشان هستند. زنده بودن با سکون شخصیت هم سازگار است؛ ولی کسی که واقعاً زندگی می کند، سکون و درجا زدن، برایش معنا ندارد. او از هر دقیقه و ثانیه عمرش، برای یاد گرفتن، رشد کردن و بزرگ شدن، استفاده می کند و برای عمرش، ارزش قائل است .

زنده بودن با زندگی کردن، فرق دارد. زنده بودن، مقدمه زندگی کردن است. انسان با زنده بودن، عمرش را مصرف می کند، ولی به مقصد نمی رسد، آن چه هدف زندگی را محقق می کند، زندگی کردن است.

ما اغلب زندگی خود را به فراهم ساختن اسباب زنده بودن و حیات، می گذرانیم و متوجه نیستیم که تمام تلاشی که می کنیم، مقدمه سروسامان بخشیدن به زندگی است؛ نه خود زندگی.

زنده بودن و زندگی کردن، هر دو جنبش هایی حیاتی اند؛ اما اگر این جنبش، همراه با رشد و کمال معنوی باشد، زندگی کردن تحقق می یابد وگرنه، تنها جنبشی برای زنده ماندن است و بس.متأسفانه باید اعتراف کنیم که ما از زندگی دور شده ایم و تمام همتمان این است که فقط زنده بمانیم. ما پیشرفت و تکاملی نداشته ایم. مفهوم توسعه و پیشرفت، این نیست که ما تنها در جنبه های مادی و طبیعی زندگی پیشرفت کنیم؛ بلکه پیشرفت آن گاه محقق می شود که روح انسان در مسیر انسانیت و خدایی شدن پیش برود.

 نویسنده: سید مصطفی علم خواه

  # هر هفته_ الف _ب_ ایران

پویش افتتاح طرح های بزرگ و مهم آب و برق در کشور، توسط وزارت نیرو که از سال 1398آغاز شده و تاکنون نیز ادامه دارد بیش از 300طرح نیروگاهی با اعتبار چندین میلیارد تومان افتتاح شده است.  با این حال دیروز در اکثر استانها شاهد قطعی مداوم  وچندین ساعته برق آنهم با فواصل مختلف زمانی بودیم که زندگی عادی مردم و کسب و کارها را به کل مختل کرد. حال سوال اینجاست که پس چرا با این همه افتتاح در قالب پویش الف_ ب_ ایران،باز شاهد قطعی برق به این شکل در کشور هستیم؟ پس حاصل و نتیجه اینهمه افتتاح و افزایش ظرفیت تولید برق در کشور،کجاست؟ آقایان بهتر است بدانند، صرفه جویی مصرف انرژی توسط شهروندان یک طرفه قضیه است و مدیریت کلان صنعت برق طرف دیگر، هر کدام می بایست به وظیفه خود عمل کنند. تفاوت این دو در این است که وزارت نیرو باید سیاست گذاری و مدیریت خود را در راستای تامین انرژی، بدون لحاظ نمودن صرفه جویی از سوی مردم، انجام دهد و به قول معروف "بیشتر از خودش مایه بزاره تا مردم"!!!

"التماس تفکر"

جمعیت(افرادی که در یک مکان و زمان با هم زندگی می کنند)

در مباحث مدیریت توسعه و پیشرفت در ابعاد مختلف اجتماعی،اقتصادی،سیاسی و فرهنگی، جمعیت، از یک سو، هدف توسعه و پیشرفت است و از سویی دیگر ابزار توسعه و پیشرفت محسوب میشود. وقتی  میگوئیم هدف،یعنی تمام تلاش ها برای پیشرفت و رفاه جمعیت  است. و وقتی میگوئیم ابزار توسعه، یعنی بدون حضور و مشارکت عالمانه جمعیت در حوزه های مختلف، توسعه و پیشرفت حاصل نخواهد شد.  به عبارت دیگر جمعیت، یکی از ارکان مهم و تصمیم ساز در رشد و بالندگی قلمداد میگردد. جمعیت  زمانی  تاثیرگذاری مثبتی در رشد،توسعه و ترقی محل زندگی خود خواهد داشت که:

-) ازآرامش فکری و بهداشت روانی کامل برخوردار باشد.

-) به راحتی بتواند نیازهای اولیه و ثانویه خود را رفع نماید. 

-) دغدغه ای در زندگی  بویژه در موضوع معیشت و درآمد، نداشته باشد.

 -)از امنیت در تمامی حوزه ها برخوردار باشد.

-) اعتماد عمومی بین جمعیت، جاری و ساری باشد.

-)جمعیت به سوی دانایی محوری حرکت کند.  

-)  عدالت اجتماعی به معنای واقعی کلمه وجود داشته باشد.

 حال سوالی که پیش می آید این است که  حاکمیت و دولت ها تا چه حد توانسته اند زمینه و بستر حضور آگاهانه و عالمانه جمعیت، برای اثربخش بودن در توسعه و پیشرفت کشور را فراهم نمایند؟ متاسفانه نتایج حاصل ازبررسی شاخص های جمعیتی از جمله بالا بودن نرخ ازدواج بین جمعیت مجرد ها، بالا بودن نرخ بیکاری بین جمعیت دانشگاهی، افزایش فرار مغزها بین جمعیت متخصصین و افزایش خط فقر در بین جمعیت دهک های پائین، خبر از حال ناخوش جمعیت دارد.

30 اردیبهشت روز # ملی# جمعیت مبارک

کودک،کودک است فرقی نمی کند!

کودک فلسطینی از جنگی "شوکه" شده است درحالی که معنا ومفهوم جنگ را نمی داند.معنای بمب را نمی فهمد. درک درستی از دشمن ندارد. کلمه سیاست را نه شنیده است. تنها چیزهای که او در این سن تجربه کرده،آغوش مادر،بازی کردن با برادر و خواهرش و اگر داشته باشد، بازی با اسباب بازی هایش است. او کودک است فرقی نمی کند که فلسطینی باشد، اروپایی باشد،ایرانی باشد یا متعلق به خاوردور یا خاور نزدیک باشد وحتی یهود. در هرصورت او کودک است و دنیای خود را دارد. حال کودک فلسطینی که می بایستی کودکی کند، روی تخت بیمارستان قرارگرفته و از وحشت جنگ و بمباران "شوکه"شده و هیچ چیز دیگری حتی مادرش را به یاد ندارد و نمی شناسد. چشم های پر از ترس و وحشت کودک سند محکومیت جنگ افروزان و جنگ طلبان است. چه فایده درهیچ دادگاهی چشم های "شوکه" شده کودکان معصوم و قربانی جنگ مورد توجه قرارنگرفته است. لعنت برجنگ،لعنت بر جنگ افروزان،لعنت بر سیاست زدگان افراطی و لعنت برافراطی گری در دنیا که پایانی ندارد. به یاد 64کودک فلسطینی که در جنگ قدرت طلبی سیاست مداران در چند روز اخیر بی رحمانه کشته شده اند و تمامی کودکان معصوم فرقی نمی کند  که متعلق به کدامین کشور باشند، قربانی افراطی گری جنگ افروزان شده اند. 

مدل"دم اینو ببین،دم اونو ببین"

بعد از گذشت نزدیک به دو ماه و اندی از بازنشستگی مدیرکل یکی از ادارات کل استان،نهایتا مدیرکل جدید انتصاب شد. علیرغم تاکید موکد در گفتمان های مدیریت منابع انسانی در نگاه به مقوله های شایسته سالاری،توجه به نیروهای داخلی سازمان در انتصابات کلان، استفاده ازنیرو های درونی سازمان برای ایجاد انگیزه بین کارکنان و همچنین از سوی تشویق و گاها اجبار کارکنان به تکمیل بانک های اطلاعاتی پرسنلی با نوید کاربردی بودن بانک های اطلاعاتی منابع انسانی در ارتقاء به پست های مدیریتی سطوح بالا و سایر مباحث موجود در منابع فرهنگ سازمانی، ولی باز هم شاهد، غالب بودن مدل " دم اینو ببین،دم اونو ببین" نسبت به نظریه های مدیریت منابع انسانی هستیم. فلذا حضرات نباید انتظار بهره وری و افزایش کیفیت خدمات نیروی انسانی در دستگاههای اجرایی کشوررا با این اوصاف داشته باشند که با این وضعیت،جزء محالات است.

"التماس تفکر" 

 27اردیبهشت روزجهانی روابط عمومی

مهمترین وظیفه روابط عمومی شناخت افکار عمومی و نفوذ درآن برای جلب رضایت آنها نسبت به سازمان است که هم در درون سازمان و هم دربیرون سازمان دنبال میشود. بی تردید این وظیفه در قالب مجموعه ای از فعالیتهای ارتباطی صورت می گیردکه میتوان آنها را تحت عناوین ارتباطات،امور فرهنگی،نمایشگاهها، انتشارات، افکار سنجی،پژوهش و برنامه ریزی،دسته بندی کرد. بازخورد و یافته های بدست آمده از شیوه های مورد اشاره جهت اصلاح امور دورنی و بیرونی سازمان در اختیار مدیرارشد واحد جهت اتخاذ تدابیر لازم قرار می گیرد. حال سوال اینجاست که چقدر از روابط عمومی های سازمان ها اعم از دولتی و غیر دولتی در چهارچوب اشاره شده فوق حرکت می کنند؟ پاسخ سوال را به ذهن بیدار خوانندگان و ذینفعان سازمان وامی گذاریم. ولی آنچه که در شرایط فعلی از عملکرد روابط عمومی ها سراغ داریم، کارکرد روابط عمومی ها در اکثر سازمان ها در نصب بنر، نشر خبرهای مدیر سازمان و بروز رسانی سایت های ادارات کل و سازمان ها خلاصه شده است وخبری از افکار سنجی و پژوهش های علمی برای جاری و ساری کردن نظرات دینفعان بیرونی و درونی سازمان که نقش کلیدی و اساسی در بهبود و ارتقاء خدمات سازمان دارند، نیست. چرا که برای رسیدن به اهداف مزبور نیازمند استفاده از نیرو های متخصص و حرفه ای در پست های روابط عمومی است. علی ایحال روز  جهانی روابط عمومی مبارک باد.

ثبت نامهای تفننی

در کشور بعد از جایگاه مقام رهبری،پست ریاست جمهوری در جایگاه بعدی قرار دارد.چرا که اجرای بزرگترین سند بالادستی کشور یعنی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برعهده شخص رئیس جمهور می باشد. به عبارت دیگر رئیس قوه مجریه با بستر سازی و بسترآفرینی و استفاده از ظرفیت های قانون اساسی، اسناد بالادستی کشور و همچنین اعضای هیات دولت در راستای رشد و توسعه کشور در ابعاد مختلف اجتماعی،سیاسی،فرهنگی و اقتصادی انجام وظیفه می کند.این موضوع از جایگاه پراهمیت رئیس جمهور حکایت دارد. لذا حفظ شان و منزلت این جایگاه از ضروریات است. شوربختانه در این دوره ثبت نام ریاست جمهوری نیز مثل ادوار گذشته،شاهد ثبت نامهای تفننی بوده و هستیم. منظور از ثبت نامهای تفننی،ثبت نامهای است که فرد به صراحت میداند که شرایط قانونی لازم برای پست ریاست جمهوری را ندارد ولی به دلایلی همچون،دیده شدن در مقابل دوربین، مطرح شدن، ایجاد حواشی و طرح عقده های درونی خود،اقدام به ثبت نامهای غیر متعارف و غیرضرور می کند. نکته جالب که جای بسی تاسف هم دارد حضور برخی افراد با لباس های خاص و اجق وجق و مدلهای کوچه بازاری که به نوعی توهین به جایگاه ریاست جمهوری درکشور است. قابل درک و هضم نیست که فردی کفن پوش با نقاب عجیب در محل ثبت نام حاضر گردد و رجز بخواند و الفاظ نامتعارف به کار ببرد و حتی به رئیس جمهور نیز توهین کند. این شخص قطع به یقین محوطه وزارت کشور را با سیرک اشتباه گرفته است. چنین الگوی ثبت نامی تا جایی که بنده سراغ دارم  در هیچ جای دنیا وجود ندارد.چطور ممکن است برای تکیه زدن به بالاترین مسند اجرای کشور در دو روز ثبت نام سیزدهمین دوره ریاست جمهوری، بیش از 130 نفر ثبت نام کرده باشند. یعنی 130 نفر خود را اصلح برای ریاست جمهوری میدانند.  بیش از 90 درصد از ثبت نامهای که تاکنون انجام شده است، ثبت نامهای تفننی،غیرمتعارف و غیرضروری هستند که لطمه به اعتبار و حیثیت جایگاه قوه مجریه در کشور می زنند. آیا زمان آن نرسیده که متولیان امر برگزاری انتخابات ریاست جمهوری به این گونه ثبت نامهای تفننی که بیشتر شبیه سیرک بازی  در کشور می باشد و جزء رجزخوانی،توهین،بی ارزش کردن قوه مجریه، دادن سوژه به دست بیگانگان برای حاشیه سازی و از همه مهمتر حیف و میل کردن بیت المال، اثربخشی دیگری ندارد با تدوین قانون جامع و مانع برای همیشه پایان دهند؟

" التماس تفکر" 

مادر جان کجاستی!! 

تروریسم و افراطی گری در ورای بازی های سیاسی و قدرت طلبی این بار جسم و جان کودکان بی رمق،معصوم و مظلوم افغانی را آنهم در محل کسب علم و دانش،پاره پاره کرد و دفتر مشق شان را با رنگ خونشان نمره داد. 50 دانش آموز بی گناه در این اقدام وحشیانه و غیر انسانی که معلوم نیست به دست کدامین خفاش بی رحم و سنگ دل و به چه دلایلی انجام گرفت آسمانی شدند.  لعنت بر جنگ،لعنت بر تروریسم ولعنت بر افراطی گری در جای جای عالم خاکی که کودکان و زنان بی گناه قربانیان اصلی آن هستند.چه سخت است برای مادری که با شنیدن این خبر با نگرانی و دلواپسی آنهم با پای پیاده به محل تحصیل فرزندش بدود و هرچه بگردد او را نیابد و با ضجه های سوزناک به لهجه افغانی فریاد بزند" مادرجان کجاستی" و یکدفعه با کفش ها و کیف خونین او که تازه با هزاران مشقت برای او خرید بود، مواجه شود. چه صحنه ی غم انگیز و دلخراشی که تصورش برای تک تک ما غیر قابل تحمل است وچه برسد به اینکه خدای ناکرده به واقعیت به پیوندد. ترور و تروریسم به دنبال کشتن انسان ها بدون توجه به نوع دین،رنگ و جنس شان است. با وقوع چنین اتفاقات خونین و غیرانسانی است که امنیت برای افراد جامعه معنا و مفهوم پیدا می کند. اینکه به نظام اعتقاد داشته باشیم یا خیر در هر شرایطی اگر ناامنی،ترور و عملیات خرابکارانه ای صورت بگیرد،همه اعم از زن و مرد،پیرو و جوان،قربانی خواهند شد. اینجاست که می بایست فارغ از جهت گیری های احساسی و تعصبی، قدرشناس مدافعان امنیت کشور باشیم.اینکه مشکلات اقتصادی هست،درست. اینکه بی مهری ها هست،درست. اینکه فساد هست،درست. اینکه نارضایتی از شیوه مدیریت کشور داری هست،درست. حال اگر به این همه چالش ها، معضل نا امنی نیز اضافه گردد،تصور بکنید چه برسر کشور و مردمان آن خواهد آمد. در پایان ضمن تسلیت به مادران غم کشیده افغانی به جهت از دست دادن فرزندان معصوم خود، انتظار میرود هماهنگی کامل و ملموسی بین مردان میدان عمل و مردان میدان دیپلماسی کشورمان برای رفع معضلات کنونی شکل بگیرد. چرا که هرچه اختلاف بین این دو میدان بیشتر باشد شکاف ها برای خرابکاری سیاسی،اجتماعی،اقتصادی و نهایتا امنیتی بوجود خواهد آمد و گذشت زمان نیز رفع معضلات را با چالش های جدی مواجه میکند. در هرصورت اولین و آخرین بازنده این همه غفلت و اهمال کاری در مدیریت درست و اصولی کشور(حکمرانی خوب)، مردمان جامعه هستند. مردمانی که حکومت برای رشد و تعالی آنها شکل گرفته است. به امید روز بدون ترور، افراطی گری و دل نگرانی از امید به آینده برای همه ی انسان های جهان.