به سوی فردا

سه گانه طلائی اما ارزان قیمت

 چند هفته ای است که ویروس کرونا، در نتیجه عواملی مثل سهل انگاری از سوی مردم، کم بها دادن از سوی سیاست گزاران، فقدان مدیریت همه جانبه و یکپارچه ( برغم جانفشانی های کادر بهداشت و درمان )، و.....، تجدید قوا نموده و با کیفیت و تاکتیک های متفاوت و مهلک تر از پیش در بسیاری از استان های کشور جولان میدهد و ترکتازی می کند، آنگونه که نسبت به چهار ماه قبل از حیث سرعت و کیفیت شیوع و انتقال و درگیر نمودن افراد در سنین مختلف تغییر یافته است. با توجه به اینکه امکان قرنطینه کامل شهرها و تعطیلی صنوف و واحد های تولیدی به دلیل شرایط اقتصادی،امنیتی و سطح نازل معیشت مردم به هیچ‌ وجه امکان پذیر نمی باشد. مطلوب ترین راهکار در شرایط کنونی عملی کردن شعار سه گانه طلائی بهداشت جهانی یعنی استفاده از ماسک،شستن مرتب دست ها و رعایت فاصله گذاری اجتماعی در تمامی اماکن عمومی از سوی همه ی آحاد مردم و همچنین اعمال و یا رفع برخی از محدودیت ها از سوی نهاد های تصمیم گیر از جمله لغو طرح ترافیک در استان تهران و سایر استان ها که دارای چنین شرایطی هستند، محدود نمودن دور همی های و اجتماعات رسمی، غیررسمی و دوستانه تا حد امکان و.... می باشد. در این شرایط قرمز و هشدار می بایست همشهریان نسبت به رعایت راهکار سه گانه طلائی اما ارزان قیمت اهتمام جدی داشته باشند و از سوی مسئولان ذیربط نیز به این امور که از سوی مردم رعایت میشود یا خیر نظارت داشته و چنانکه فرد یا افرادی با عدم رعایت موارد مورد اشاره، حقوق شهروندی دیگران را به خطر می اندازد با آگاه سازی و هشدار، شیوه های کارشناسی شده و عبرت آموز، با چنین افرادی برخورد نمایند. چرا که این ویروس شوخی بردار نیست و اگر تا شروع پائیز امسال مهار نگردد و در مدیریت آن کوتاهی و اهمال کاری صورت گیرد با چالش جدی و نگران کننده مواجه خواهیم شد که شاید در آن زمان حاکمیت مجبور باشد کل شهرهای درگیر و احیانا کل کشور را کاملا قرنطینه کند . این شرایط یعنی افتادن اقتصاد کشور به سراشیبی فروپاشی. پس بیائید از امروز با رعایت راهکار ساده و قابل اجرای سه گانه طلائی(زدن ماسک،شستن مرتب دست ها و رعایت فاصله گذاری اجتماعی) از رسیدن شهر محل زندگیمان به مرحله قرنطینه کامل (که در توانائی و امکان وقوع آن نیز تردید جدی وجود دارد.)، و به تبع آن از درهم شکستن اقتصاد که جبران آن اگر غیر ممکن نباشد زمانی به درازای چند نسل به طول خواهد انجامید، جلوگیری کنیم.

قرنطینه درسایه طرح فاصله گذاری اجتماعی

باتوجه به عدم اتخاذ تدابیر سخت گیرانه رفت وآمد از سوی متولیان امر در راس آن قوه مجریه از همان روزهای آغازین شیوع ویروس کرونا در استانهای قم و گیلان،تعلل و این دست آن دست کردن در مدیریت بحران،که باعث اپیدمی و فراگیر شدن بیماری کرونا در کشور و گسترش آن به اکثر استانها گردید.استمرا سیاست این دست، آن دست کردن، بویژه در ایام پایانی سال گذشته و همچنین هفته اول تعطیلات سال جدید(1399)به یکباره این بیماری سیر صعودی به خود گرفت. بطوریکه برابر گزارش روزانه ارائه شده از سوی سخنگوی ستاد ملی مبارزه با ویروس کرونا،تعداد مبتلایان به ویروس کرونا بعد از شروع سال جدید به بالای 2000نفر رسید که این آمار قبل از آغاز سال 1399 بین 1000و 1100 نفر در نوسان بود.حال که آژیره خطر کرونا به صدا درآمده و امور علیرغم گذشت هفته ها انتظار به روال عادی خود بازنگشته،عدم تحقق پیش بینی های خوش بینانه، بالاجبار دولتمردان را  به واکنش و تصمیم گیری جدی در مبارزه با این بیماری وادار کرد. در این راستا روز پنجشنبه مورخ 1399/1/7 از طرح "فاصله گذاری اجتماعی"رونمایی گردید.طرحی که با توجه به محورهای اصلی آن از جمله تشدید محدودیت ها برای سفرهای بین شهری،حمل و نقل ریلی،هوایی و دریایی،اتوبوس های بین شهری،جلوگیری از تجمع افراد در تفرجگاه ها،لغو مراسمات رسمی و غیر رسمی،تعطیلی اماکن عمومی و اصناف غیر ضرور وکاهش فعالیت ادارات به یک سوم نیرو،می بایست از همان لحظات اولیه کشف این ویروس در کشور یا مقطع اعلام رسمی نتایج مثبت مبتلایان به بیماری کرونا در استانهای قم و گیلان، یا لااقل از اول اسفند ماه سال 1398 یا از اول فروردین ماه سال جاری، حال با هر عنوانی اعم از قرنطینه،فاصله گذاری اجتماعی، دوری جستن اجتماعی و غیره، بدون تعلل بیش از پیش، برنامه ریزی و با قاطعیت هرچه تمام اجرایی میشد. در این صورت نه تنها شاهد  تشدید وخامت اوضاع و افزایش ابتلا و تلفات انسانی تا این حد نبودیم! شهروندان نیز از همان ابتدای سال جدید تکلیف خود را در خصوص لغو سفرهای نوروزی می دانستند و اسیر و سرگردان در پشت دروازه های ورودی شهرها نمی ماندند و نارضایتی اجتماعی که خود زمینه ساز ایجاد بی اعتمادی بین مردم ومسئولان می باشد نیز بوجود نمی آمد.در هرصورت به قول ضرب المثل معروف ماهی را هر موقع از آب بگیری تازه هست. امیدوار هستیم در طول دو هفته اجرای قرنطینه در سایه طرح فاصله گذاری اجتماعی با توجه به آغاز هفته دوم تعطیلات و از همه مهمتر نزدیک شده به روز سیزده بدر،شاهد نتایج اثر بخش این طرح در راستای کاهش شیوع بیماری کرونا و قطع زنجیره انتقال ویروس باشیم، مشروط بر اینکه طرح مزبور همانگونه که روی کاغذ نوشته و تصویب شده بدون هیچ اغماض و کم وکاستی با همت و جدیت هر چه تمام و بدون ملاحظات سیاسی،اجتماعی و فرهنگی اجرایی گردد. چرا که در این مقطع زمانی  که سلامت و جان  شهروندان مورد تهدید قرار گرفته به هیچ عنوان  تعلل و خوش بینی جایز نیست و نخواهد بود. اگر این فرصت کنترل ویروس کرونا که در طرح فاصله گذاری اجتماعی پیش بینی گردیده به هردلیلی اعم از سهل انگاری، عقب نشینی مسئولین کشوری و استانی به بهانه نگرانی از اعتراضات مردمی، بطور کامل اجرایی نگردد و به نوعی به اهداف از قبل تعیین شده خود نرسد، به قطع یقین با توجه به قریب الوقوع بودن پایان تعطیلات نوروزی و بازگشایی احتمالی مدارس و دانشگاه ها و همچنین اماکن عمومی و دولتی اوضاع از کنترل ستاد ملی مبارزه با ویروس کرونا، خارج و مدیریت بحران مشکل تر خواهد شد و قطع زنجیره انتقال این بیماری مجددا برای چندمین بار(چه بسا با پیامدهایی غیر قابل تصور) به تعویق خواهد افتاد.این وضعیت به معنی افزایش صعودی تعداد مبتلایان جدید به ویروس کرونا و عدم جوابگوی سیستم پزشکی کشور به تقاضاهای جدید بیماران و خدای ناکرده ایجاد بیمارستانهای صحرایی در سالن های  ورزشی و پادگان های نظامی استانها که خود این موضوع بحران آفرین بوده و بار روانی جامعه را نیز فزونی بخشیده و متلاطم خواهد کرد. انتظار میرود دولت با جدیت و قاطعیت و با تمام ظرفیت خود پای اجرای طرح "فاصله گذاری اجتماعی"  هرچند که با تاخیر اقدام گردید به هرقیمتی، بایستد تا شاهد غلبه بر ویروس منحوس کرونا در آینده نزدیک باشیم. یاداشت را با سخن پرمغز امیر کبیر به میرزا آقا خان در اجرای طرح آبله کوبی(واکسیناسیون کودکان) و مقاومت برخی از والدین به پایان میرسانم : امیر کبیر به میرزا آقا خان کفت :تا زمانی که ما سرپرستی این ملت را بر عهده داریم مسئول جهل و مرگشان هستیم. به امید روزهای بدون بیماری کرونا با اولویت همت دولت و همراهی مردم. انشاءا....

پایکوبی کرونا درسایه بی توجهی عمومی

نزدیک به یکماه از آغاز شیوع ویروس کرونا در اکثر استانهای کشور می گذرد.در این خصوص به اندازه کافی در رسانه های دیداری وشنیداری و با شدت و حدت فراوان در فضای مجازی چه به صورت درست وچه به صورت غلط به آن توجه و پرداخت، شده است و در راستای مبارزه با کرونا ویروس اقدامات مختلفی از سوی مسئولان امر برای مدیریت وکنترل آن،صورت پذیرفته و در حال حاضر نیز تداوم دارد.ولی علیرغم همه ی اقدامات پیشگیرانه، اطلاع رسانی و آگاه سازی عمومی مردم، متاسفانه شاهد سیر صعودی مبتلایان به این ویروس در اکثر استانهای مختلف کشور هستیم که آمارهای رسمی اعلامی از سوی ستاد ملی مبارزه با کرونا گواه این امر می باشد.با نگاه به اوضاع فعلی جامعه در این ارتباط،اولین سوالی که در ذهن مخاطبین و مردم متبادر میگردد. این سوال است که پس چه باید کرد؟چه کارهای می بایست انجام پذیرد که این ویروس منحوس از سطح جامعه ریشه کن گردد؟که بنظر پرسش و مطالبه بحق و بجایی می باشد.برای پاسخ به این سوالها باید به یک واقعیت مهم اشاره گردد. این واقعیت مهم این است که هنوز واکسن و دارویی که باعث از بین رفتن کرونا ویروس باشد، توسط سازمان بهداشت جهانی بطور رسمی اعلام و تائید نشده است.ولی همه ی متخصصین بیماری های عفونی و بویژه اپیدمیولوژیک های جهان برای مبارزه با انتشار و شیوع این بیماری در بین افراد جامعه و نهایتا ریشه کنی آن به یک نسخه واحد رسیده اند که اگر بخواهیم آن را بطور ساده و عامیانه بیان کنیم، میشود آن را در سه محور یا عنوان خلاصه کرد. اولی:رعایت بهداشت فردی. دومی:رعایت فاصله و عدم دست دادن و روبوسی با دیگران.سومی: که میتوان گفت مهمتر از دو مورد قبلی بویژه در صورت اپیدمی شدن ویروس می باشد، عدم تردد در سطح معابر عمومی و ماندن در خانه ها است.در صورت رعایت اصول سه گانه اشاره شده،شیوع و انتشار گسترده بیماری کرونا به صورت چشمگیری کاهش می یاید و این سیر نزولی، قطع رنجیره انتشار  ویروس که نکته حائز اهمیت در ریشه کنی این بیماری هست را بدنبال خود خواهد داشت. برای انجام موفقیت آمیز سه راهکار فوق، دو رکن در سطح جامعه می بایستی با مشارکت و هماهنگی کامل مراحل سه گانه را طی کنند.این دو رکن عبارتند از مردم وشهروندان جامعه و دولت یا حکومت مرکزی.هرچه این دو رکن با هم هماهنگ باشند و بتوانند ماموریت ها و وظایف خود را چه آنهایی که باید به صورت مجزا انجام گیرد وچه تکالیفی که مشترکا می بایست انجام پذیرد،قطعا در کوتاه ترین زمان ممکن و با حداقل ترین خسارت های مادی و انسانی بر این بیماری غلبه خواهد شد.با توجه به شیوع گسترده بیماری در شرایط کنونی کشور بنظر میرسد، متاسفانه نه نسخه ای ارائه شده از سوی اپیدمیولوژیک ها(راهکارهای سه گانه) در سطح جامعه توسط شهروندان رعایت شده و نه هماهنگی لازم و کامل بین مردم و مسئولین در مبارزه با کرونا ویروس ایجاد شده است.به عبارت دیگر وضعیت بحرانی فعلی جامعه ما هم ناشی از بی توجهی برخی از مردم به هشدارها مبنی بر در خانه ماندن و عدم تردد درون شهری وبرون شهری است. بطوریکه شاهد هستیم مردم کماکان مثل سابق به دنبال خرید های سال نو خود هستند و از این مغازه به آن مغازه به همراه خانواده در حال تردد هستند. انگار نه انگار که اتفاقی افتاده است. از سوی دیگر شاهد مدیریت ناکارآمد بحران بوجود آمده از طرف مقامات مسئول هستیم . کما اینکه روزی از قرنطینه شهرها سخن می گویند و روز بعد قرنطینه را به جهت اینکه کارها باید به روال عادی برگردد، موضوعی منتفی شده عنوان می شود .وزیر بهداشت از مسافرت های مردم گلایه می کند و بر خانه ماندن مردم در تعطیلات سال نو تاکید می کند. از سویی، رئیس دولت از قرنطینه شهرها استقبال نمی کند و مسافرت های مردم را تنها به تب سنجی ازخروجی شهرها نه ورودی آنها مشروط میکند. معلوم نیست مسافران به راه افتاده در جاده ها با توجه به تعطیلی همه ی امکانات رفاهی در اکثر شهرهای توریستی، کجا میخواهند اقامت کنند؟ و اگر هم از لحاظ بیماری سالم باشند به احتمال قوی در مسیر مسافرت،آلوده به ویروس خواهند شد. و این ویروس را به عنوان سوغات به همه منتقل خواهند کرد.واقعیت امر این است کشور به وضعیت وشرایط بحرانی از باب شیوع گسترده ویروس کرونا رسیده و اقدامات فعلی از جمله پخش بروشور،ماسک،دستکش و همچنین خواهش و تمنا از مردم که در خانه بمانند با توجه به وخامت اوضاع، دیگرجوابگو در مبارزه با ویروس نیست و در ادامه نیز نخواهد بود.اگر میخواهیم کشور را با کمترین تلفات انسانی با توجه به اوضاع کنونی نجات بدهیم، بنظر چاره ای جزء قرنطینه شهرها و جلوگیری از تردد شهروندان برای مدت خاص حتی با توسل به زور و اعلام حکومت نظامی در استانهای در گیر با بیماری کرونا،نداریم.هر چند که اتخاذ چنین رویکردی مشکلات اجتماعی و امنیتی خاص خود را به دنبال خواهد داشت.ولی  قطع به یقین این اقدام درآینده به نفع شهروندان خواهد بود. چرا که خسارت های اقتصادی و مادی را میتوان بعد از سپری شدن بحران با اتخاذ راهکارهای واقعی و کارشناسی شده، ترمیم و جبران کرد.ولی حوادث تلخ و خدای ناکرده،  فجایع انسانی به هیچ عنوان قابل جبران نخواهد بود.چطور میشود داغ افرادی را که تاکنون به خاطر این بیماری جان خود را از دست داده اند و  برای خانواده های آنها، جبران کرد. طوریکه این حوادث ناگوار و تلخ، سالهای سال در ذهن و افکار عمومی و حتی کتابهای تاریخ،خواهند ماند. از سویی نباید فراموش کنیم که همین مردم در آینده نه چندان دور، همین مسئولان را بخاطر عدم اقدام قاطع،ملامت و نکوهش خواهند کرد.به امید جشن غلبه بر ویروس کرونا با توجه به رعایت نکات بهداشتی اعلامی از سوی مردم و مدیریت اصولی و قاطع بحران از طرف مسئولان. انشاءا.....