به سوی فردا

 "من معلم هستم"

"من معلّم هستم"
زندگی ، پشت نگاهم جاریست
سرزمین کلمات ، تحت فرمان منست
قاصدک های لبانم هر روز سبزه ی نام خدا را به جهان می بخشد

"من معلّم هستم"
گرچه بر گونه ی من سرخی سیلی صد درد ، درخشش دارد
آخرین دغدغه هایم اینست :
نکند حرف مرا هیچ کس امروز نفهمید اصلاً؟
نکند حرفی ماند؟
نکند مجهولی روی رخساره ی تن سوخته ی تخته سیاه جا مانده ست؟

"من معلّم هستم"
هرشب از آینه ها می‌پرسم :
به کدامین شیوه؟
وسعت ِیادِ خدا را
بکشانم به کلاس؟
بچه ها را ببرم تا لب ِدریاچه یِ عشق؟
غرق ِدریایِ تفکّر بکنم؟
با تبسّم یا اخم؟
با یکی بود و نبود، زیر یک طاق کبود؟
یا کلاغی که به خانه نرسید؟
قصّه گویی بکنم؟
تک به تک یا با جمع؟
بدوم یا آرام ؟

"من معلّم هستم"
نیمکت ها نفس گرم ِقدم‌هایِ مرا می‌فهمند
بال هایِ قلم و تخته سیاه
رمز ِپرواز ِمرا می‌دانند
سیب ها دست ِمرا می‌خوانند….

"من معلّم هست"
درد ِفهمیدن و فهماندن و مفهوم شدن
همگی مال من است….

فریدون مشیری: معلم روزت مبارک

به مناسبت روز معلم

همه ی دوستان و خوانندگان عزیز به احتمال قوی بارها این مطلب و یا نکته را در فضای مجازی و یا در سایر رسانه های دیده و خوانده اند که اگر بخواهند تمدنی را ساقط نمایند یا از تاثیرگذاری آن به کاهند، می بایست در سه رکن اساسی آن تمدن یا جامعه تغییر یا نفوذ منفی صورت گیرد. خانواده نخستین رکن محسوب میشود . دومین رکن نظام آموزشی، و سومین رکن فرهنگ و تاریخ ( الگو ها و اسطوره های) آن جامعه می باشد.در یک نگاه کلی به سه رکن عنوان شده میتوان گفت که در هر سه رکن در کشور خودمان با چالش و مشکلات جدی و اساسی روبرو هستیم که توجه جامعه شناختی و روان شناختی به ریشه مشکلات آنها از ضروریات اساسی محسوب شده و اهتمام جدی و واقع گرایانه مسئولین را می طلبد. با توجه به این که در روز و هفته گرامیداشت معلم قرار گرفته ایم، به اختصار مطالبی در خصوص چالش های اساسی و مهم رکن دوم یعنی نظام آموزشی به خصوص تا قبل از مقطع آموزش عالی، ارائه میگردد. اما قبل از ورود به بحث اصلی، روز معلم را خدمت تمامی معلمان زحمت کش و دلسوز در نظام آموزش رسمی تبریک عرض می کنیم. لیکن نباید از خاطر دور داشت که علاوه بر معلمان شریف در عرصه آموزش رسمی، معلمانی داریم که خارج از آموزش رسمی کشور و در قالب آموزش غیر رسمی که در راس آن خانواده (پدر ومادر) قرارگرفته اند و در تربیت آینده سازان جامعه نقش آفرینی میکنند . این روز را به این عزیزان نیز تبریک می گوئیم.در شرایط کنونی، نظام آموزش کشور(تا قبل از ورود به آموزش عالی)با مشکلات عدیده ای دست وپنجه نرم می کند که در ادامه به اختصار به اهم آنها اشاره میگردد:

1-عدم هماهنگی کامل بین مدرسه و خانواده در پیشبرد اهداف آموزشی و تربیتی به عبارت دیگر عدم استفاده از ظرفیت انجمن اولیاء و مربیان در مدارس کشور. برای اینکه بخواهیم در امر آموزش و پرورش دانش آموزان، تضادی فیمابین مدرسه و خانواده بوجود نیاید و این دو رکن یعنی مدرسه و خانواده همسو با هم در تربیت آینده سازان جامعه حرکت کنند، ضروریست که ارتباط دو سویه بین خانواده و متولیان مدارس در قالب انجمن اولیاء و مربیان از این که هست قوی تر، محکم تر و با برنامه تر باشد. در صورت تحقق این مهم هم میتوان بر رفتارهای دانش آموزان با همسالان خود نظارت کافی داشته باشیم و آنها را از رفتارهای پرخطر و ناهنجار دور نگه داریم وهم قادر خواهیم بود به کمک مربیان و والدین تصمیمات بهتری در ارتباط با آینده شغلی آنها(دانش آموزان) که امروزه دغدغه اصلی والدین می باشد، اتخاذ کنیم.

2-وجود انواع و اقسام مدارس با القاب مختلف از جمله مدارس غیرانتفاعی،هیات امنایی، مدارس دولتی و استعداد های درخشان و غیره که باعث سردگمی در بین خانواده ها و از همه بدتر شرایط چشم همچشمی و فخرفروشی در بین خانواده ها را بوجود آورده است. بواقع وجود مدارس با عناوین مختلف و شرایط متفاوت، خود نشانه ی بارز وجود فاصله طبقاتی در جامعه است.علیرغم این موارد ذکر شده عدم نظارت کافی بر نحوه و شرایط آموزشی در این گونه مدارس از سوی متولیان امر خود چالش بزرگی است که اثرات آن در آینده نه چندان دور در قالب مشکلات و عوارض مختلف اجتماعی و فرهنگی خودنمایی خواهد کرد. چطور میشود در یک خانه مسکونی که با نصب تابلو در سردرب آن به واحد آموزشی تبدیل میگردد، با بکارگیری معلمان بازنشسته ویا معلمان جوان و بی تجربه که با حداقل حقوق در آنجا مشغول بکار می باشند به آموزش و پرورش همه جانبه دانش آموزان در ابعاد جسمی،روحی،فکری و ذهنی، امیدوار بود. قضاوت در این خصوص را برعهده خود خوانندگان محترم وا می گذاریم..

3- اولویت داشتن تربیت آموزشی به تربیت پرورشی، دیگر چالشی است که نظام آموزشی درحال حاضر با آن مواجه می باشد.به عبارت دیگر در مدارس کنونی بیشتر به دنبال تربیت دانش آموزانی هستیم که بتوانند به نحو شایسته مسائل ریاضی و فکری را یاد بگیرند تا نهایتا از سد بزرگ کنکور عبور کنند. مدارس در شرایط فعلی از پرداختن به مسائلی که دانش آموزان چطور زندگی خوبی برای خود داشته باشند. چطور آینده شغلی خود را با توجه به بازار کار رقم بزنند و اینکه چگونه زندگی با نشاط و شادابی داشته باشند و چگونه با دیگران ارتباط مثبت و سازنده برقرار کنند، غافل مانده است. این چالشی است که اثرات مخرب آن را در حال حاضر در رفتار برخی از افراد جامعه در قالب ناهنجاری های اجتماعی، شاهد هستیم که با وضعیت کنونی قطعا در آینده گسترش یافته و پیچیده تر خواهد شد.

4- مسائل اقتصادی و معیشتی معلمان، که باید بیش از پیش مورد توجه جدی قرار بگیرد. هر چند که در سال های اخیر در این خصوص گام های در قالب طرح رتبه بندی معلمان و افزایش پنجاه درصدی حقوق، برداشته شده است. ولی بنظر میرسد مسئولین امر به این رویکرد که هرگونه افزایش در بودجه و اعتبارات آموزشی هزینه کرد نبوده، بلکه نوعی سرمایه گذاری است که درآینده نتایج آن نمایان خواهد شد( بویژه برای معلمان مقطع پایه ابتدایی که خمیر مایه دانش آموزان در آن شکل میگیرد)، عنایت ندارند و یا کم توجه می باشند، چرا که نسبت به تخصیص اعتبار اقدام نمی نمایند

درپایان علیرغم همه ی مشکلات و چالش های پیش روی نظام آموزشی که به برخی ازآنها اشاره شد. هستند معلمان با غیرت و فداکاری که بدون توجه به مسائل مادی و مشکلات موجود در این عرصه،فداکارانه، با عشق و دلسوزی هم برای آموزش و هم برای تربیت فکری و روحی و اجتماعی دانش آموزان خود حتی در دورافتاده ترین نقاط کشور و با حداقل امکانات آموزشی، تلاش می کنند و تا رفع مشکلات مادی و معنوی آنها(دانش آموزان خود) با آنها همراه هستند. به خاطر وجود چنین افرادی درکادر آموزشی است که می گویند که معلمی شغل نیست، بلکه عشق است. روز معلم برای همه ی معلمان دلسوز و عاشق دانش آموزان این مرز و بوم، مبارک باد.