جوانی فرصت مطالعه
شاید تا حالا زیاد این جمله را شنیده باشیم که هر کس آن گونه زندگی می کند که می اندیشد. این جمله در حقیقت حاکی از آن است که نوع بینش آدمی تأثیر به سزایی بر شیوه زندگی وی دارد و آنچه بینش و افکار آدمی را شکل می دهد، طبیعتاً برگرفته از خوراک و ورودی های فکر و روح او است.
همانطور که تأثیر نوع و کیفیت غذایی جسم بر عملکرد و قوای حرکتی و سلامت جسم، بر کسی پوشیده نیست و در آموزه های دینی ما نیز به آن اشاره شده، پر واضح است که نوع و کیفیت غذای روح که مواد افکار و اندیشه ها ی انسان است، اهمیت دو چندان دارد.
مطالعه که از آن به عنوان مهم ترین سر چشمه و غنی ترین منبع تغذیه فکر و روح آدمی یاد می شود، از این حیث جایگاه بسیار کلیدی به خصوص در زندگی جوانان دارد؛ چرا که جوان، علاوه بر قدرت حافظه و اندیشه خلاق برای تکمیل تجربیات زندگی، نیاز دارد تا نا دانسته های بیشتری را برای خود روشن کند و برای او مطلوب است که افق های بیشتری را در پیش روی خود بگشاید و اندیشه ها و افق نگاه دیگران را نیز به تفکر خویش پیوند زند و این مهم در سایه مطالعه به خوبی حاصل می شود.
امیرالمومنین امام علی(ع) می فرمایند: من به اندازه پیشینیان عمر نکرده ام ولی در کردار آنها نظر افکنده ام و در اخبار شان اندیشیده ام و در آثارشان سیر کرده ام تا آنجا که گویی از آنها شده ام و از اول تا پایان عمرشان با آنان بوده ام. حضرت الگوی ارائه می کنند که هر فرد نکته بین و خردمندی می تواند در سایه آن با مطالعه سرگذشت و زندگی پیشینیان و با پند گیری و عبرت آموزی از زندگی آنها راه درست زیستن را برای خود تشخیص دهد.
امام راحل(ره) نیز اعتقاد داشتند خواندن، به عنوان یک اشتغال در حوزه تکامل فردی به حساب می آید. ایشان از کتاب خوب به عنوان عامل حرکت و تعالی انسان یاد کرده و قران را قله کتاب و به عبارتی کتاب انسان رو به رشد می دانستند. اهتمام به مطالعه و به طور ویژه انس با قران را در ایام جوانی مغتنم بشماریم.
خوابم یا بیدار ..
روز یکشنبه مورخ26/11/93 جهت شرکت در همایشی درخصوص اشتغال بخش عمومی عازم تهران شدم ودر هتل هما که از قبل هماهنگ شده بود اسکان یافتم. بعد از کمی استراحت و خوردنه شام جهت پیاده روی و دیدن خیابانهای اطراف هتل که درمیدان ونک واقع شده بود از هتل خارج شدم. میشود گفت که هتل مذکوردر یکی از مناطق مرفه نشین تهران قرار گرفته است. وقتی وارد خیابان اصلی که به میدان ونک منتهی میشود شدم، احساس کردم که حال وهوای خیابان با حال و هوای خیابان شهر خودمان از زمین تا آسمان فرق می کند . گویی در سرزمین یا کشور دیگری در حال قدم زدن بودم چرا که نوع گفتار ،پوشش و رفتار آدمهای آن خیلی باگفتار ،پوشش و رفتارهای آدمهای شهرم متفاوت و اصلا قابل مقایسه نبود . دخترها و زنها با لباسهای آنچنانی درخیابان رفت و آمد میکردند و خانمهای را دیدم که هنگام رانندگی اصلا روسری به سر نداشتند و با دیدن من و دیگر مردها هیچ عکس العملی از خودنشان نمی دادند.
دختری را دیدم که موهای سر خود را همانند موهای یک پسر نوجوان کاملا کوتاه کرده و روسری بسته بود که اگر نمی بست بهتر از آن بود.
پائین تر از هتل محل اسکانم کافی شاپ بود بنام چنزو که به نظر میرسد ایتالیایی باشد مشتریان آن ، آقا و خانمهایی بودن با پوششهای به قولی فرنگی یا به گفته دوستان بی حجاب که با ماشین های گران قیمت ه وارد کافی شاپ میشوند. از داخل کافی شاپ آهنگ های غیرمجاز با صدای بلند بگوش می رسید، انگار دیسکوی خارجی به راه افتاده است و من هنگام عبور از جلوی آن کافی شاپ شاهد این وقایع بودم.
وقتی این همه رفتارهای غیرمعقول و به نوعی بی حجابی و بی هویتی را در سطح شهر و آنهم در چند دقیقه دیدم، یک دفع به یاد جلسات کارگروه عفاف و حجاب وگشت های اخلاقی نیروی انتظامی شهرمان افتادم. گویی اینگونه از جلسات صرفا مختص شهرستانها می باشد و در پایتخت ایران اسلامی از اینگونه اقدامات خبری نیست و اگر هست تاثیرگذار نبوده است . بعد از چند ثانیه جواب خودم رو دادم که دلیل آن ممکن است این باشد که اگر گشت اخلاقی باشد،. باید اکثر رهگذران رو مورد ارشاد قرار بده که این موضوع عملا امکان پذیر نیست.
مشاهده این تضاد فرهنگی واجتماعی شدید بین شهرستان خودم با تهران بزرگ باعث گردید که ذهنم مشغول چرایی آن شود و چون نتوانستم برای آن دلیل منطقی و راههای برون رفتن را پیدا کنم که عملا امکان پذیر نیزنمی باشد. چاره کار را دراین دیدم که خودم را قانع کنم که همه این اتفاقات را درخواب دیده ام نه در بیداری ...........
