به سوی فردا

ایجاد تعادل بین سلامت و اقتصاد

با آغاز شیوع ویروس کرونا اکثر متخصصین چه در درون دولت و چه در خارج از دولت بر این باور بودند که نهایتا ظرف یک یا دو ماه، بیماری کرونا با اتخاذ تدابیری همچون فاصله گذاری اجتماعی، ایجاد محدودیت ها در رفت وآمد،تعطیل کردن واحد های تولیدی،اصناف و سایر مراکز پرخطر مهار و کنترل خواهد شد.لذا بمنظور کمک به تحقق آن، از سوی دولت تلاش میشود با پرداخت بسته های معیشتی،بیمه بیکاری و تسهیلات ارزان قیمت به خصوص به قشر آسیب پذیر، میزان خسارت های از آن به آحاد مردم و موسسات اقتصاد به حداقل ممکن برسد. لیکن با گذشت بیش از دو ماه با توجه به افزایش آمارهای مبتلایان و جان باخته گان در کشورمان و گسترش این بیماری در سراسر جهان (اپیدمیک) حاصل مطالعات و یافته های بدست آمده ظرف این مدت، این فرضیه را که میتوان کرونا را به این زودی ها مهار کرد را باطل نمود.به عبارت دیگر کنترل ویروس کرونا به این زودی ها امکان پذیر نبوده و این بیماری تا پیدا شدن واکسن و داروی آن کماکان با جوامع انسانی هست و خواهد بود. در چنین شرایطی دیگر امکان استمرار و تداوم فاصله گذاری اجتماعی و در خانه ماندن مردم با همان شکل و سیاق دو ماه گذشته به دلیل تبعات اقتصادی آن از جمله تشدید بیکاری و رکود اقتصادی در کشور،محال بنظر میرسد.هر چند که متخصصین امر در حوزه پزشکی و اپیدو میولوژی ها بر استمرار طرح فاصله گذاری اجتماعی و در خانه ماندن به جهت قطع زنجیره ویروس کرونا تاکید می کنند که در جای خود سخن و نظر درستی بنظر می آید ولی واقعیت این است که با توجه به شرایط کنونی اقتصاد کشورمان به جهت منایع مالی، تحریم های بین المللی، سوء مدیریت ها در سطح کلان و سایر شاخص های اقتصادی دیگر، در صورت ادامه یافتن طرح فاصله گذاری اجتماعی، بیکاری و رکود تشدید، غیرقابل کنترل و جبران ناپذیر شده و به بحران اجتماعی منجر خواهد شد. بحرانی که فقر و آسیب های اجتماعی از جمله سرقت های مسلحانه، قاچاق و روسپی کری را به دنبال خود خواهد داشت. به سخن دیگر بحران اقتصادی به بحران اجتماعی تبدیل خواهد شد که هیچ دولت و کشوری نمی خواهد چنین شرایطی را تجربه کند که جبران خسارت های آن سالها بر دوش اقتصاد  و فرهنگ اش سنگینی خواهد کرد. به خاطر همین شرایط عنوان شده است که این روزها شاهد بازگشایی تدریجی واحد های تولیدی و اصناف و کاهش فاصله گذاری اجتماعی با رعایت پروتکل های بهداشتی در کشورمان هستیم. با توجه به آخرین تحولات و اوضاع بوجود آمده در ارتباط با ویروس کرونا در کشور ما و سایر کشورهای جهان و تا کشف واکسن و داروی آن، چاره ای جزء همزیستی اجباری توأم با احتیاط با ویروس مزبور نداریم.همزیستی که در آن هم موازین و پروتکل های بهداشتی می بایستی بطور جد از سوی افراد جامعه رعایت گردد تا خسارت و تلفات انسانی آن به حداقل ممکن برسد و مراکز درمانی و بیمارستانها بتوانند تاب آوری کنونی خود را حفظ کنند و از سویی چرخه اقتصاد نیز باید بچرخد تا در این بخش نیز شاهد بیکاری و رکود اقتصادی کمتری باشیم. چرا که این دو شاخص(بیکاری و رکود اقتصادی)همچون سمی می باشند که اگر در شرایط کرونایی کنونی به خوبی مدیریت نگردد میتواند باعث فروپاشی شیرازه کل کشور گردد.بنابر این در همزیستی اجباری با ویروس کرونا و پیروزی برآن هم افراد جامعه و هم دولت ها می بایست الزاماتی را رعایت کنند که به تفکیک به اهم آنها اشاره میگردد:

الف)افراد جامعه:

-)رعایت پروتکل های بهداشتی اعلامی از سوی سازمان بهداشت جهانی.

-)جدی گرفتن موضوع خطرناک بودن ویروس کرونا.

-)استفاده از ماسک و دستکش به طور مرتب.

-) در خانه ماندن افراد مسن ، دارای بیماری مزمن زمینه ای و کودکان.

-)جدی گرفتن فاصله گذاری اجتماعی و رعایت دقیق این مقوله.

-)شستن مرتب دستها به مدت بیست ثانیه و استفاده از محلول های ضد عفونی کننده.

ب) دولت ها:

-)اتخاذ تمهیداتی برای افزایش تولید ماسک و دستکش و توزیع آن بین افراد جامعه.

-) دنبال کردن سیاست افزایش اخذ تست از افراد جامعه.

-)افزایش ظرفیت تست آنتی بادی از افراد سالم و بهبود یافتگان از بیماری کرونا.

-)استمرار توزیع بسته های حمایتی بین افراد نیازمند به صورت هدفمند، عادلانه و حساب شده طوری که باعث ایجاد نارضایتی نگردد.

-)دنبال کردن برنامه های دورکاری برای شاغلین در ادارات وبخش های خصوصی

نکته آخر: 

 تداوم فاصله گذاری اجتماعی به شدت به اقتصاد کشورها در حال ضربه زدن می باشد.فروپاشی اقتصادی به فروپاشی اجتماعی منجر خواهد شد که خسارت آن بیشتر از خسارت کووید 19 خواهد بود. لاجرم باید بین کار و زندگی بنوعی تعادل ایجاد کرد. چرا که به هر دو نیازمندیم. بدون تولید اقتصادی،بدون درآمد، بدون غذا،بدون امنیت چگونه قرار است زندگی کنیم؟ دست آخر اقتصاد ها باید بازگشایی گردد.