پایکوبی کرونا درسایه بی توجهی عمومی
نزدیک به یکماه از آغاز شیوع ویروس کرونا در اکثر استانهای کشور می گذرد.در این خصوص به اندازه کافی در رسانه های دیداری وشنیداری و با شدت و حدت فراوان در فضای مجازی چه به صورت درست وچه به صورت غلط به آن توجه و پرداخت، شده است و در راستای مبارزه با کرونا ویروس اقدامات مختلفی از سوی مسئولان امر برای مدیریت وکنترل آن،صورت پذیرفته و در حال حاضر نیز تداوم دارد.ولی علیرغم همه ی اقدامات پیشگیرانه، اطلاع رسانی و آگاه سازی عمومی مردم، متاسفانه شاهد سیر صعودی مبتلایان به این ویروس در اکثر استانهای مختلف کشور هستیم که آمارهای رسمی اعلامی از سوی ستاد ملی مبارزه با کرونا گواه این امر می باشد.با نگاه به اوضاع فعلی جامعه در این ارتباط،اولین سوالی که در ذهن مخاطبین و مردم متبادر میگردد. این سوال است که پس چه باید کرد؟چه کارهای می بایست انجام پذیرد که این ویروس منحوس از سطح جامعه ریشه کن گردد؟که بنظر پرسش و مطالبه بحق و بجایی می باشد.برای پاسخ به این سوالها باید به یک واقعیت مهم اشاره گردد. این واقعیت مهم این است که هنوز واکسن و دارویی که باعث از بین رفتن کرونا ویروس باشد، توسط سازمان بهداشت جهانی بطور رسمی اعلام و تائید نشده است.ولی همه ی متخصصین بیماری های عفونی و بویژه اپیدمیولوژیک های جهان برای مبارزه با انتشار و شیوع این بیماری در بین افراد جامعه و نهایتا ریشه کنی آن به یک نسخه واحد رسیده اند که اگر بخواهیم آن را بطور ساده و عامیانه بیان کنیم، میشود آن را در سه محور یا عنوان خلاصه کرد. اولی:رعایت بهداشت فردی. دومی:رعایت فاصله و عدم دست دادن و روبوسی با دیگران.سومی: که میتوان گفت مهمتر از دو مورد قبلی بویژه در صورت اپیدمی شدن ویروس می باشد، عدم تردد در سطح معابر عمومی و ماندن در خانه ها است.در صورت رعایت اصول سه گانه اشاره شده،شیوع و انتشار گسترده بیماری کرونا به صورت چشمگیری کاهش می یاید و این سیر نزولی، قطع رنجیره انتشار ویروس که نکته حائز اهمیت در ریشه کنی این بیماری هست را بدنبال خود خواهد داشت. برای انجام موفقیت آمیز سه راهکار فوق، دو رکن در سطح جامعه می بایستی با مشارکت و هماهنگی کامل مراحل سه گانه را طی کنند.این دو رکن عبارتند از مردم وشهروندان جامعه و دولت یا حکومت مرکزی.هرچه این دو رکن با هم هماهنگ باشند و بتوانند ماموریت ها و وظایف خود را چه آنهایی که باید به صورت مجزا انجام گیرد وچه تکالیفی که مشترکا می بایست انجام پذیرد،قطعا در کوتاه ترین زمان ممکن و با حداقل ترین خسارت های مادی و انسانی بر این بیماری غلبه خواهد شد.با توجه به شیوع گسترده بیماری در شرایط کنونی کشور بنظر میرسد، متاسفانه نه نسخه ای ارائه شده از سوی اپیدمیولوژیک ها(راهکارهای سه گانه) در سطح جامعه توسط شهروندان رعایت شده و نه هماهنگی لازم و کامل بین مردم و مسئولین در مبارزه با کرونا ویروس ایجاد شده است.به عبارت دیگر وضعیت بحرانی فعلی جامعه ما هم ناشی از بی توجهی برخی از مردم به هشدارها مبنی بر در خانه ماندن و عدم تردد درون شهری وبرون شهری است. بطوریکه شاهد هستیم مردم کماکان مثل سابق به دنبال خرید های سال نو خود هستند و از این مغازه به آن مغازه به همراه خانواده در حال تردد هستند. انگار نه انگار که اتفاقی افتاده است. از سوی دیگر شاهد مدیریت ناکارآمد بحران بوجود آمده از طرف مقامات مسئول هستیم . کما اینکه روزی از قرنطینه شهرها سخن می گویند و روز بعد قرنطینه را به جهت اینکه کارها باید به روال عادی برگردد، موضوعی منتفی شده عنوان می شود .وزیر بهداشت از مسافرت های مردم گلایه می کند و بر خانه ماندن مردم در تعطیلات سال نو تاکید می کند. از سویی، رئیس دولت از قرنطینه شهرها استقبال نمی کند و مسافرت های مردم را تنها به تب سنجی ازخروجی شهرها نه ورودی آنها مشروط میکند. معلوم نیست مسافران به راه افتاده در جاده ها با توجه به تعطیلی همه ی امکانات رفاهی در اکثر شهرهای توریستی، کجا میخواهند اقامت کنند؟ و اگر هم از لحاظ بیماری سالم باشند به احتمال قوی در مسیر مسافرت،آلوده به ویروس خواهند شد. و این ویروس را به عنوان سوغات به همه منتقل خواهند کرد.واقعیت امر این است کشور به وضعیت وشرایط بحرانی از باب شیوع گسترده ویروس کرونا رسیده و اقدامات فعلی از جمله پخش بروشور،ماسک،دستکش و همچنین خواهش و تمنا از مردم که در خانه بمانند با توجه به وخامت اوضاع، دیگرجوابگو در مبارزه با ویروس نیست و در ادامه نیز نخواهد بود.اگر میخواهیم کشور را با کمترین تلفات انسانی با توجه به اوضاع کنونی نجات بدهیم، بنظر چاره ای جزء قرنطینه شهرها و جلوگیری از تردد شهروندان برای مدت خاص حتی با توسل به زور و اعلام حکومت نظامی در استانهای در گیر با بیماری کرونا،نداریم.هر چند که اتخاذ چنین رویکردی مشکلات اجتماعی و امنیتی خاص خود را به دنبال خواهد داشت.ولی قطع به یقین این اقدام درآینده به نفع شهروندان خواهد بود. چرا که خسارت های اقتصادی و مادی را میتوان بعد از سپری شدن بحران با اتخاذ راهکارهای واقعی و کارشناسی شده، ترمیم و جبران کرد.ولی حوادث تلخ و خدای ناکرده، فجایع انسانی به هیچ عنوان قابل جبران نخواهد بود.چطور میشود داغ افرادی را که تاکنون به خاطر این بیماری جان خود را از دست داده اند و برای خانواده های آنها، جبران کرد. طوریکه این حوادث ناگوار و تلخ، سالهای سال در ذهن و افکار عمومی و حتی کتابهای تاریخ،خواهند ماند. از سویی نباید فراموش کنیم که همین مردم در آینده نه چندان دور، همین مسئولان را بخاطر عدم اقدام قاطع،ملامت و نکوهش خواهند کرد.به امید جشن غلبه بر ویروس کرونا با توجه به رعایت نکات بهداشتی اعلامی از سوی مردم و مدیریت اصولی و قاطع بحران از طرف مسئولان. انشاءا.....
