کفش هایم کو؟
کفش هایم کو؟نام فیلمی به کارگردانی کیومرث پوراحمد با درام اجتماعی- پزشکی که به موضوع آلزایمر پرداخته است. در این فیلم رضاکیانیان به عنوان پدر خانواده که دچار بیماری آلزایمر شدید شده، ایفای نقش کرده است.علیرغم نقش آفرینی بسیار فوق العاده رضاکیانیان و همراهی خانواده وی در این فیلم در نگهداری او،جا داشت منتقدان سینما وتلویزیون چه با نگاه مثبت و چه با نگاه منفی به فیلم به جهت حساسیت واهمیت موضوع و گرفتار بودن برخی از اعضای خانواده های جامعه با بیماری آلزایمر به آن می پرداختند. البته تا جای که بنده خبر دارم دراین خصوص کوتاهی فرهنگی شده است.در این یادداشت قصد نقد فیلم را نداشته و نداریم وبیشتر بدنبال شیوه آگاه سازی جامعه در خصوص بیماری آلزایمر و راههای پیشگیری از آن هستیم. به کفته کارشناسان درحوزه جمعیت شناسی و جامعه شناسی،جمعیت کشور به دلیل کاهش نرخ رشد جمعیت درحال پیر شدن می باشد ودر آینده نه چندان دور شاهد خواهیم بود که اکثر پدر و مادر خانواده ها به جهت کاهش بعد خانوار و همچنین شرایط اقتصادی،اجتماعی وفرهنگی بوجود آمده در بین افراد جامعه،بعد از ازدواج فرزندان خود،به تنهایی زندگی خواهند کرد.اگر درحال حاضر نیز دراطرافیان خود نیم نگاهی بیاندازیم بطور قطع به یقین مصادیقی از بیماری آلزایمر در بزرگان خانواده با درجات متفاوت را مشاهد خواهیم کرد.با توجه به شرایط اجتماعی و اقتصادی کشور، انتظار میرود متولیان امر در باب افزایش ارتباطات اجتماعی بین اعضای خانواده ها وهمچنین افزایش مهارت های زندگی اعضاء خانواده بویژه پدر و مادر با برنامه ریزی کارشناسی وعملیاتی چه به صورت برنامه های رادیویی،تلویزیونی ومیدانی بطور جد در باب پیشگیری ومقابله و همراهی بیماران آلزایمری،وارد عمل شوند.یکی از موضوعاتی که درکشور از منظر جامعه شناختی به آن توجه نشده ویا کمتر توجه شده،موضوع افزایش مهارتهای زندگی بین افراد جامعه است. همه ی افراد در هرمرحله از زندگی برای آن که آن مرحله را بدون کمترین دغدغه ونگرانی سپری کنند،نیازمند داشتن مهارتهای خاصی می باشند.بعنوان مثال فردی که میخواهد رشته دانشگاهی را برای ادامه تحصیل خود انتخاب کند می بایست از قبل مهارت و اطلاعاتی در این ارتباط داشته باشد تا رشته ای را انتخاب کند که بتواند به راحتی بعد از فارغ التحصیل شدن وارد بازار کار شود.یا دختر و پسری که میخواهند ازدواج کنند،نیازمند داشتن مهارتهای برای انتخاب موفق وپایدار می باشند تا بعد ازدواج دچار مشکل نشوند.همچنین فردی که بازنشسته میشود می بایست قبل از بازنشستگی به مهارتهای خاصی تجهیز شود تا بتواند دوران بازنشستگی را به راحتی سپری کند.اعضاء خانواده بویژه پدر و مادر برای اینکه در دوران پیری بتوانند در صورت مواجه با بیماری آلزایمر با کمترین هرینه مادی ،معنوی و اجتماعی با آن کنار بیایند،نیازمند داشتن اطلاعات و مهارتهای هستند که این مهارتها را لاجرم دستگاههای اجرایی وسازمانهای مردم نهاد باید با هماهنگی مشترک هم به افراد جامعه،منتقل نمایند. اگر مهارتهای زندگی در این مرحله به طور کامل وکارشناسی شده به افراد جامعه بویژه جامعه سالخورده منتقل گردد.مطمئنا اعضائ خانواده تلاش خواهند کرد عضوی که دچار بیماری آلزایمر شده را درکنار خود همراهی و نگهداری کنند و هر تصمیمی در این خصوص بگیرند نیز قطعا تصمیمی مناسب و دور از تعصبات اجتماعی وبین خانوادگی خواهد بود.امیدواریم دستگاههای متولی و سازمانهای مردم نهاد ازجمله وزارت بهداشت،آموزش وپرورش، وزارت کشور،صدا وسیما،فرهنگ وارشاد اسلامی و وزارت علوم و تحقیقات و.... بتوانند با هماهنگی همدیگر در خصوص ارائه مهارتهای زندگی با اولویت پیشگیری و همراهی بیماران آلزایمری در بین خانواده های خودشان،نقش آفرینی کنند.یادداشت را با دو دیالوگ بیادماندنی دختر وهمسر رضاکیانیان در فیلم مورد اشاره به پایان میرسانیم:
دختردر جواب تماس دوستش از کانادا که پدر خودت را به جهت اینکه هیج چیز را بیاد ندارد را رها کن و بیا کانادا برای ادامه تحصیل گفت: بابام منو نمی شناسه ولی من که اورا میشناسم.
همسر رضا کیانیان در آخرین دیالوگ فیلم گفت: آلزایمر با همسرم کار خودش را می کند ومن هم کار خودم رو، نهایتا من پیروز هستم و ناامید نخواهم شد.
به امید روز بدون بیمار آلزایمری در جهان
