دولت ها به نقش مادرانه خود بموقع عمل کنند
همانگونه که همه ی ما می دانیم و به نوعی آن را تجربه کرده ایم،اکثریت قریب به اتفاق،مادران تلاش میکنند بعد از دوسالگی،کودک شیر خوار خود را با استفاده از شیوه ها و ابزارهای مختلف از شیر خوردن چه از طریق سینه مادر وچه از طریق شیشه شیر جدا کنند. البته از شیر گرفتن کودکان برابر اظهارات روانشناسان بویژه روانشناسان کودک از قائده وقوانین خاصی تبعیت می کند که اگر طبق آن عمل ورفتار نگردد،میتواند اثرات منفی از حیث عاطفی وروانی بر روی ذهن و روان کودک از جمله وسواس،پرخاشگری،گاز گرفتن وغیره داشته باشد.بنابرین ضروریست مادران دراین مسیر طبق توصیه های علمی وعملی کارشناسان اقدام نمایند.ازشیر گرفتن کودک را میتوان اولین قدم در اجتماعی کردن و ایجاد حس مسئولیت پذیری در کودکان برشمرد که در شکل گیری شخصیت او نقش بسزای ایفا می کند.بنظر میآید دولت ها چه قبل ازپیروزی انقلاب اسلامی وچه بعد از آن،نتوانسته اند همانند شیوه اشاره شده در متن فوق، نقش مادرانه خود را درقبال افراد جامعه بویژه در خصوص تعیین حدود وثغور انتظارات مردم از دولت و برعکس انتظارات دولت از مردم فارغ از قوانین و مقررات موجود در این زمینه، به خوبی ایفا کنند.در حال حاضر همه ی مردم به نوعی انتظار دارند که دولت ها باید کلیه ی حوایج و احتیاجات آنها را در همه ی زمینه ها از جمله آموزش،بهداشت،شغل و....،برطرف واگر چنین نباشد از سوی منتخبین خود دولتی ناکارآمد و ضعیف شناخته و ارزیابی می گردند. حتی گاها شاهد چالش های میدانی نیزدر این ارتباط هستیم. دلایل اینگونه رفتارها و نگرش های مردم به دولت،برمی گردد به خود عملکرد دولت مردان که نتوانسته اند، همانند مادری که کودک خود را در زمان مناسب از شیر خوردن می گیرد تا زمینه اجتماعی شدن او مهیا گردد،نسبت به آکاه سازی و مطلع نمودن آحاد جامعه در ارتباط با انتظارات معقول به همدیگر(انتظارات مردم از دولت،انتظارات دولت از مردم) اقدام کنند.شاید دولت ها نتوانسته اند یا به دلایل سیاسی نخواسته اند، مثل مادری که علیرغم ناله و گریه های کودک تنها به خاطر اینکه کودک به استقلال فکری وعملی برسد او را بعد از دوسالگی از شیر خوردن محروم می کند،عمل نمایند.نتیجه عدم به موقع ایفای نقش مادرانه از سوی دولت میشود شرایط فعلی اقتصاد جامعه از جمله انتظارات بوجود امده در خصوص یارانه،عدم حضور مردم در صحنه اقتصاد یا به قول معروف مردمی کردن اقتصاد،نرخ بالای بیکاری وغیره.مگر میشود از مردم و افراد تحصیل کرده دانشگاهی که شاکله ی فکری آنها در طول زندگی خود تا انتخاب نوع زندگی شغلی، چه از طرف خانواده و چه از طرف دولت، استخدام در دوایر دولتی، ساخته و پرداخته شده که نمونه ی آن را به دفعات در مراجعات ومشاوره های شغلی شاهد بوده ایم،انتظار داشت در مردمی کردن اقتصاد مشارکت کنند.
علی ایحال می بایست دولت ها نقش مادرانه خود در قبال افراد جامعه در ارتباط با تعیین حدود و دامنه انتظارات منطقی و معقول متناسب با شرایط و متقتضیات کشور در تمامی حوزه ها به طور شفاف و روشن اقدام و بستر های لازم را برای استقلال فکری و عملی افراد جامعه بویژه خانواده ها و جوانان فراهم نمایند که هرگونه تاخیر در این روشنگری ظلم است در حق مردم کشور.
