استعفای قابل تعمل
در روزهای اخیر در اقصی نقاط کشور شاهد حوادث تلخی بودیم که از مرگبارترین و ناگوارترین آن می توان به تصادف قطارهای تبریز –مشهد و سمنان –مشهد اشاره کرد که متاسفانه تعدادی از هموطنان عزیزمان به فجیع ترین شکل جان خود را از دست دادند که برای همه ی آن عزیزان کمال بخشش و برای بازماندگان آنها آرزوی صبر و تحمل این مصیبت بزرگ را دارم . آنچه در این اتفاق مهم در ذهن و افکار بیدار مردم عجیب و غیره منتظره آمد ، استعفای مدیر عامل شرکت راه آهن جمهوری اسلامی ایران بود. غیر منتظره از این لحاظ که این شیوه ی استعفا در کشور بی سابقه بود و تا آنجا که بنده سراغ دارم مورد مشابه این چنینی تاکنون اتفاق نیفتاده است. بنظر می آید استعفای مدیر عامل به نوعی از روی اجبار و علیرغم میل باطنی صورت گرفته و ایشان علاقه ای به چنین کاری نداشته اند. چرا که اگر اینطور بود اولاً : این اتفاق اگر از روی میل و اراده باطنی شخص مدیر عامل بود ، قطعاً باید در همان ساعات و روزهای اولیه اتفاق می افتاد. ثانیاً : این استعفا بعد از مصاحبه مطبوعاتی و تلویزیونی معاون اول رئیس جمهور که گفتند باید در بین مدیران ما نیز همانند کشور های دیگر، فرهنگ استعفا در چنین مواقعی وجود داشته باشد و راساً اقدام به چنین کار کنند ، اتفاق افتاد . ثالثاً : با توجه به اینکه مهمترین علت حادثه عامل انسانی تعیین و معرفی گردید به جهت کاهش بار روانی حادثه از جامعه و خانواده های مصیبت دیده ، به نوعی تصمیم گرفته شده یکی از مسئولین امر خود را قربانی کند و از بد حادثه، قرعه بنام مدیر عامل راه اهن افتاد . ولی در اصل اگر به طور تمام و کمال اراده بر اجرایی فرهنگ کشورهای دیگر در این زمینه بود، این وزیر راه و شهرسازی بود که باید استعفا میداد نه مدیر عامل راه آهن .
همه ی این موارد به نوعی گویای این مطلب است که جناب آقایی (مدیر عامل راه آهن) به زور استعفا داده و جناب وزیر راه و شهرسازی از خدا خواسته سریعاً با استعفای وی موافقت تا به نوعی پرونده حادثه با قربانی کردن یکی از مسئولین رده بالا بسته شود. در خاتمه بنظر می آید مدیران و وزیران کشورمان هنوز به آن جایگاه فرهنگی و اخلاقی نرسیده اند که در چنین موارد مشابه راساً و بی درنگ اقدام به استعفا کنند. چرا که در کشور، قرار گرفتند در پست مدیریت مهم است و عملکرد هیچ جایگاهی دران قرار ندارد . به امید روز های بدون حادثه ی تلخ و ناگوار
