به سوی فردا

روز جهانی محیط زیست 

محیط زیست متعلق به همه ی انسان ها و تمامی موجودات زنده ، و فراتر از آن متعلق به نسل های آینده است. لذا بدون استثناء همگان در نگاهداری و پاس ‌داشت آن مسئول بوده و باید کوشا باشند. این نگرش و تفکر که دولت یا قوانین مصوب مجلس به تنهایی میتواند با چالش های محیط زیست کشور، که برابر گزارش های ارائه شده از سوی سازمان جهانی محیط زیست از شرایط مطلوبی برخوردار نمی باشد، مقابله کند و یا از عهده حفاظت از آن برآید، خیالی باطل است. ایران برابر گزارش های بین المللی منتشر شده امسال در تخریب محیط زیست رتبه سوم و در تخریب جنگل ها رتبه ششم را کسب کرده است. برای اینکه در زمینه محیط زیست بتوانیم در سال های آینده در جایگاه مناسب قرار بگیریم، می بایست راهکارهای حداقلی زیر بطور دقیق و کامل جزء اولویت های اساسی حاکمیت قرار بگیرد:

1-ارائه آموزش های عمومی به افراد جامعه با استفاده از ظرفیت آموزش رسمی کشور، رسانه ملی ،فضای مجازی و سازمان های مردم نهاد به نحوی که مردم ضمن آشنایی با اهمیت حفظ و ضرورت پاکیزه داشت محیط زیست، با تهدید ها و آثار زیانباری که تخریب و آلوده کردن محیط زیست بر زندگی تک تک آنها و حتی نسل های آینده میتواند داشته باشد بخوبی آشنا شوند.

2-نوسازی ناوگان حمل و نقل عمومی و احداث مترو در همه ی کلان شهرها و ایجاد زمینه و تسهیلات مناسب برای استفاده افراد جامعه از وسایل نقلیه عمومی و خصوصی با سوخت های سبز و انرژی های پاک، مثل موتور ها و ماشین های که با برق کار می کنند ، همچنین نوسازی صنایع آلوده کننده و،،،

3-استفاده از ظرفیت شرکت های دانش بنیان برای باز آفرینی و ایجاد ارزش افزوده از زباله ها بویژه زباله های پلاستیکی و نخاله های ساختمانی ( بعنوان مثال برای بازیافت و تولید مصالح ساختمانی بطور انبوه و ایجاد بسترهای استفاده آن در ساخت و ساز ساختمانها در اقصی نقاط کشور). 

4-ممانعت سفت و سخت و بی تعارف از نادیده گرفتن پیوست های زیست محیطی در اجرای پروژه های عمرانی و اقتصادی در کشور. به عبارت دیگر به منظور اجرای سریع پروژه های مورد اشاره و افتتاح زودتر از موعد مقررطرح ها، پیوست های زیست محیطی، فدای پروژهای عمرانی و اقتصادی می گردد. که نمونه های فراوانی از آن را در کشور سراغ داریم. اگر دوستان در یکی از شب ها، سری به مسکن های ساخته شده در اطراف شهرها بزنند. قطعا خواهند دید که چه بلای بر سر محیط زیست آمده است. روز جهانی محیط زیست مبارک.

 "خانه پدری",فیلم یا واقعیت!؟

فیلم خانه پدری به کارگردانی و تهیه کنندگی کیانوش عیاری همچنان در ایران با مانع نمایش عمومی روبرو است.در این فیلم چند اپیزود به بازتاب مشکلات بانوان و موضوع تعصب و خشونت علیه آنها در طی دهه های گذشته پرداخته است. سوالی که در ذهن مخاطب ایجاد میگردد این است که آیا با ایجاد مانع برای پخش و یا توقیف فیلم « خانه پدری» نگاه خودحق پندارانه وخشونت آمیز حاکم در جامعه بر علیه زنان و دختران (مادران امروز و مادران فردا) از بین خواهد رفت؟

 اگر چنین بود که شاهد قتل های متعدد ناموسی زنان و دختران جوان به دلیل تعصبات کورکورانه ، نابخردانه، و ستمگرانه در جای جای میهن مان نبودیم. به آخرین نمونه وحشیانه و غیرانسانی آن

قتل« رومینا اشرفی» دختر 14ساله گیلانی که در یکی از روستا های استان گیلان به بهانه ناموسی و با دست پدر انجام گرفته ،میتوان اشاره کرد. رومینا به واقع قربانی خشونت و تعصب کورکورانه پدرش که می بایست در دوران سخت حامی و پشتیبان او باشد،شد. تنها به خاطر اینکه عاشق پسر همسایه شده بوده و آرزو داشت با او ازدواج کند. اگر نگاه و رفتاری به خطا از رومینا سرزده است،قطعا سیاست ورزان، قانونگزاران، متولیان و مسئولان فرهنگی و اجتماعی، مقصران اصلی اینگونه حادثه تلخ محسوب می‌شوند (چه، پدری با نگرش اینچنینی را نیز میتوان به نوبه خود متأثر و قربانی نگرش ناشی از نگاه کلان و حاکم در این حوزه بر شمرد.)

 دوستان در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با عدم صدور مجوز اکران برای پخش فیلم خانه پدری کیانوش عیاری شاید بنوعی در ایجاد بستر مناسب برای مشاهده عینی واقعی، و ملموس ستم و خشونت بر علیه بانوان میهن ، نه در پرده سینما ( و پند آموزی از آن)، بلکه « در خانه پدری», توسط مردم سهیم باشند باید این موضوع را پذیرفت که در حوزه فرهنگ و سینما به خصوص سینمای خانگی با ولنگاری از هم گسیخته مواجه هستیم که بر عکس فیلم کیانوش عیاری، ترویج دهنده بی بندوباری، روابط غیر متعارف و نگاه های ناسالم و غیراخلاقی می باشد که تاثیر گذاری آن بدتر از خشونت علیه زنان، و چه بسا زمینه ساز چنین خشونتی می باشد. اگر از منظر دانش روانشناسی و جامعه شناسی به قتل بی رحمانه رومینا اشرفی توسط پدرش نگاه کنیم،دختر معصوم خود قربانی اصلی سبک و فیلم نامه های فیلم های ایرانی سینمای خانگی، می باشد. فیلم های که دست فیلم ها و سریال های ترکیه ای را از پشت بسته اند. انتظار میرود والدین و مسئولان فرهنگی و اجتماعی از این حادثه چشم ناپوشیدنی و وحشتناک درس بگیرند. هرچند که این رویداد تلخ اولین و آخرین از این نوع، نبوده(وتا براستی ریشه یابی نشود) نخواهد بود. ولی میتوان با اتخاذ راهکارهای مناسب و مبتنی بر دانش شاهد کاهش چنین حوادث تلخی بود.

دست دوستی( طلائی, یا همچنان مسین؟) 

جناب رئیس جمهور در حساب توئیتری خود پیام کوتاهی گذاشته با این مضمون:" با عبور از سن 40سالگی و آغاز دهه پنجم فعالیت آن،مردم چشم امید به همکاری یک ساله دولت دوازدهم و مجلس یازدهم دوخته اند. دولت از هم اکنون دست دوستی خود را به شما مجلس جدید دراز می کند"

 این توئیت کوتاه سوال هایی را در ذهن خوانندگان آن ایجاد می کند, از جمله

-)مگر میان مجالس گذشته و دولت دشمنی برقرار بوده است؟ با به عبارتی قهر سیاسی بین این دو قوه وجود داشته است که ایشان دست دوستی به سوی مجلس جدید دراز کرده است.

-)آیا در یک سال عمر سیاسی باقی مانده از دولت دوازدهم،اگر مجلس جدید طرح دوستی دولت را بپذیرد وبه وفاق آن را فشار دهد، مشکلات چهل سال انباشته مردم در همین یک سال حل و فصل خواهد شد؟

-)آیا مجلس یازدهم که هنوز مستقر نشده ، ترکیب و وزن اعضاء آن مشخص نبوده، و بسیاری از نمایندگان هنوز با ساز و کار آن آشنا نمی باشند نیامده،طرح و برنامه خاصی برای حل معضلات کشور در تمام حوزه ها دارد که اینقدر روی آن مانور سیاسی انجام گرفته و تلاش در یارگیری می‌شود؟ طوری که به گفته رئیس دولت، مردم چشم امید به آن بسته اند. واقعیت اینست که پس از تجربه گران چهل ساله، مردم دیگر دیدگان شان نزدیک بین شده وچشم امیدشان آب مروارید آورده، چه کسی باور میکند که مردم واقعا دل به چنین وعده وعیدهایی داده و بدان امید داشته باشند؟

قضاوت با خود خوانندگان عزیز و فهیم.

صاحب شب های قدر را بدرستی بشناسیم 

اکثر ما در سن کودکی وقتی به دیوار های خانه پدری نگاه می کردیم بالاتر از عکس خانوادگی، عکس قاب شده ای را که درآن تصویر مردی شمشیر به دست (باشمشیری متفاوت از شمشیرهای معمولی) ، همراه با شیری که گویا فرمانبردار او است مشاهده میکردیم . زمانی که از پدر و یا مادر خود سوال می کردیم که این مرد با قیافه جدی و مقتدر که در کنارش شیر نشسته کیست؟ آنها جواب میدادند که او حضرت علی(ع) امام اول ما شیعیان است که در ماه رمضان به دست ابن ملجم به شهادت رسیده است. پاسخ آنها به همین یکی دو جمله و یا کمی بیشتر خلاصه می شد. چرا که آنها (والدین ما) نیز زمانی که مثل ما کودک و یا نوجوان بودند همین پاسخ ها را از پدران و مادران خود شنیده بودند. واقعیت این است که غالب نسل امروزی جامعه ما کما بیش با همین ذهنیت و بسیار سطحی حضرت علی(ع) را می شناسند. لیکن علی فراتر از قاب عکسی است که اغلب ما در نوجوانی دیده ایم وبا آن بزرگ شده ایم و متاسفانه در حد همان قاب عکس و همان تعریف محدود از او شناخت داریم. چرا که اگر او( حضرت علی) را فراتر از همان قاب عکس دوران کودکی مطالعه و درک می کردیم ویا به درستی از طریق آموزش های رسمی ویا غیر رسمی نگرش و خصائل واقعی "علی" به درستی به افراد جامعه منتقل می شد در حال حاضر وضعیت جامعه ما در ابعاد مختلف اجتماعی،اقتصادی و فرهنگی، بدین منوال نبود. "علی" مرد بزرگی است برای اینکه:

-) بیت المال خط قرمز او بود و در این بین حتی در راه صیانت از آن دست برادرش را با آتش سوزاند. حال باید پرسید دولتمردان ما چگونه به بیت المال نظاره کرده و از آن صیانت نموده اند؟ و به چه انداره ای از سیره حضرت در حکومت داری پیروی کرده و می کنند؟

-) به همه ی انسانها فارغ ازنژاد، جنسیت و دین ارزش واحترام قائل بود.حتی برای آنهایی که او را دشنام و نفرین می کردند. چرا که اعتقاد داشت با مباحثه و گفتگو میتوان انسانها را اصلاح کرد و در این راه صبوری بیش ازحدی از خود نشان میداد.آیا ما در حال حاضر چنین رفتاری با همنوعان خود داریم؟

-) خود را بدهکار مردم می دانست نه طلبکار. حتما شنیده اید در خانه زنی که همسرش را دریکی از جنگ ها از دست داده بود به صورت ناشناس رفته بود و برایشان نان می پخت و با بچه ها بازی می کرد وآن زن هم پیاپی "علی" را نفرین می کرد. و در انتها که متوجه شد که او همان "علی" است حاکم سرزمین های پهناور. "علی" خاضعانه گفت: شما ببخشید که تاکنون مشکلات شما را حل نکرده بودم، ازدرگاه خدا بخواهید که "علی" را ببخشد. آیا ما نیز به عنوان پیروان او چنین روحیه و صفاتی را درخود سراغ داریم؟

-) هرچه داشت بین فقرا تقسیم می کرد و خود سیر ناشده سر بر بالین می نهاد و با حداقل امکانات زندگی سر می کرد. جالب اینکه فرزندان خود را با وجود فشارها و مشکلات سیاسی و اجتماعی ای که با آن مواجه بود به سیره،مرام ،مسلک و خصائل خود تربیت نمود. آیا ما در هر مقام و جایگاهی که قرارداریم و خود را سینه سوخته او می شناسیم و مدعی هستیم، ذره ای از رفتار و کردار او را در خودمان می توانیم سراغ بگیریم؟

-) "علی" با عدالتش مشهور است حتی در بین اندیشمندان غیرمسلمان، طوری که به فرزندان خود سفارش نمود که از غذا،خوراک و آشامیدنی قاتل خود کم نگذارند. به حضرت امام حسن(ع) وصیت کرد که قاتل او را مثله نکنند، چشم و گوش، بینی، زبان و دست وپای او را نبرند و او را(ابن ملجم مرادی) را زنده، نسوزانند. چون یک ضربه زده فقط یک ضربه شمشیر به او بزنید و اگر شد او را عفو کنید. حال وضعیت جامعه ما را از حیث خشونت و عدم گذشت نسبت به همدیگر و خیانت که مدعی شیعه علی هستیم را مقایسه کنید.در عجب ام، برای کسی گریه می کنیم که هیچ شباهتی به او نداریم و هیچ شناخت کامل و جامعی از "علی" در ذهن خود پرورش نداده ایم. پس بیائید امسال فقط برای فرق شکافته "علی" گریه نکنیم. برای خود گریه کنیم که با شکافتن فرق او، شناخت ما از او بیشتر نشد بلکه از مرام و مسلک او هر سال نسبت به سالهای گذشته دورتر نیز شده ایم. یادداشت را با سکانس برتر و سخنان پرمغز مختار در قسمت آخر سریال مختارنامه به پایان میرسانیم:

"چه خونه دل های خورد علی ازدست این جماعت سربه سجود وآیه خوان و به ظاهر متدین"باشد که به برکت آن حضرت آمرزیده شویم..

ملانصرالدین و آلبوم خاطرات خانوادگی 

 ملانصرالدین بعد از بازنشسته شدن از شهرداری آق شهر, روزی توی حیاط خونه به همراه فرزند خوانده اش، مشغول نگاه کردن آلبوم قدیمی خانوادگی خود بود. فرزند خوانده ملا که مراد علی نام داشت همین طور که نصرالدین آلبوم عکس را به آرامی ورق میزد، حیرت زده و کنجکاوانه تند تند ملا را سوال سؤال پیچ می کرد. در اولین صفحه آلبوم مراد علی پرسید: بابا ملا این مرد که کلاه سرش گذاشته کیه؟ ملا جواب داد که اون برادر ناتنی من و عموی شماست. اینجا کجاست؟ نصرالدین گفت: اینجا که می بینی خارج از شهره، خانوادگی رفته بودیم اونجا برای خوردن ناهار که امروزی ها به این کار میگن پیک نیک. مراد علی گفت: پیک نیک! پیک نیک چیه؟ملا در جواب او گفت: آن زمان ها وقتی مردم حوصله شون سرمی رفت وسایلی مثل زیرانداز،منقل و خوردنی برمی داشتند و می رفتن، پارکی،جنگلی، کنار رودخونه ای و تفریح می کردند. مراد علی با تعجب پرسید: تفریح چیه؟ نصرالدین در جواب سوال او گفت: اوقات خوشی که کنار هم بودیم را بهش میگفتن تفریح کردن. پسر خوانده ملا این دفعه با تعجب سوال کرد که بابا ملا ببخشید، اوقات خوش دیگه چیه؟ نصرالدین گفت: اوقات خوش اوقاتی بود که درد و غم و اندوه نداشتیم و مردم شاد بودند و می خندیدند. مراد علی باز هم با تعجب گفت: مگه داریم، مگه میشه؟ملا گفت:الان که نداریم ولی اون موقع ها چرا فراوان داشتیم.مراد علی تو آلبوم عکسی دید و دوباره سوال کرد که این چیه که از میله رد شده و شما دارین تند تند آن را باد می زنین؟ اون گوشته بابا گوشت. فرزند خوانده ملا با صدای پر از بغض پرسید که گوشت چیه؟پسرم گوشت قسمتی از بدن گوسفندان و گاو ها است که می بریدن و باهاش کباب درست می کردند، تو آب گوشت می ریختند ویا خورشت درست می کردند. مراد علی پرسید که بابا ملا شما گوشت خوردین؟ بله پسرم البته زمان های قدیم الان که گوشت سواره شده و ما پیاده که به گرد اون هم نمی رسیم. در یکی از صفحات آلبوم پسر خوانده ملا تصویری دید و سوال کرد که بابا ملا این ها که تو سینی قرار دارند چی اند؟ نصرالدین جواب داد که اینا میوه هستند پسرم. مراد علی گفت: باباملا شما اشتباه می کنید اینا پیاز اند.نصرالدین دوباره تکرار کرد که اینها موز،پرتغال و سیب اند و به اینا می گفتند میوه عزیزم.همشون مزه پیاز میدند؟ ملا برای اینکه از سوالات مراد علی کلافه شده بود گفت: بله همشون مزه پیاز میدن گل پسر من.مراد علی گفت:بابا نصرالدین ببخشید امروز شما رو خیلی خسته کردم. آیا این عکس زن شماست که اینطوری دهنش باز مونده و از چشماش اشک می ریزه، راستی چرا داره گریه می کنه؟ نه مراد علی، اون داره از ته دل می خنده. مراد علی دوباره پرسید، خنده چیه؟ آدم ها اون وقت ها که می خواستن شادی و خوشحالی کنند مثل زن من که میشه مادر شما، می خندیدند. البته الان مدام گریه می کنه انگاری خنده دیگه یادش رفته. مراد علی شما وقتی میخوای شادی تو نشون بدی مگه نمی خندی؟ فرزند خوانده جواب داد من تا حالا نخندیدم برای اینکه از ته دل خوشحال نشدم. ملا نصرالدین که از سوال های مراد علی دیگه خسته شده بود گفت: مراد علی بلند شو بریم تو خونه چند تا سیب زمینی آب پز کنیم و با همدیگه بخوریم.نصرالدین دید مراد علی این دفعه از او سوال نکرد که سیب زمینی چیه؟ پسرم میدونی سیب زمینی چیه؟ اون جواب داد بله ملا چون هر روز سیب زمینی می خوریم. یک روز سیب زمینی کبابی، روز دیگه سیب زمینی آب پز و بعضی وقتا هم که روغن داریم سیب زمینی سرخ کرده نیز می خوریم. ملا گفت: مراد علی پس خدا رو شکر که بالاخره تو عمرت یه چیزی رو می شناسی و اونو خوردی.

هرچند که یادداشت ما جنبه طنز و تلخی داشت ولی باید این واقعیت را قبول کرد که در این شرایط سخت اقتصادی و معیشتی، هستند افرادی که هفته ها و شاید ماه ها گوشت و میوه را بر سر سفره های چروکیده خود، ندیده اند. پس بیائید در این روز های خدایی در لبیک به فرموده مقام رهبری، با شرکت در طرح کمک های مومنانه یاری گر این قشر ازجامعه باشیم. هر چند که این کمک ها نخواهند توانست حتی گوشه ای از مشکلات معیشتی و حتی تغذیه ای نیازمندان جامعه را بطور کامل برطرف کند، چه برای این امر عزم جدی مسئولین و برنامه ریزان در حوزه توسعه علی الخصوص توزیع عدالت محور ثروت در جامعه را می طلبد. ولی افراد نیازمند مثل مراد علی قصه ما، حداقل یکبار هم که شده تو این روز های عزیز و مبارک، مزه گوشت را تجربه می کنند و اگر جای هم دیدن، نمی پرسندکه بابا و یا ماما این چیه؟ التماس دعا

سی سوال پیش روی آینده

1-آیا زمانی از روزمره گی، خلاص خواهیم شد؟

2-آیا صداقت و درستی جایگاه خود را در جامعه همانند سابق، پیدا خواهد کرد؟

3- آیا درانتخاب مدیران خرد و کلان، ضوابط جای روابط را خواهد گرفت(شایسته سالاری)؟

4- آیا برجام به سرانجام خواهد رسید؟

5- آیا با رویکرد اولویت بندی مسائل و مشکلات،حرکت خواهیم کرد؟

6- آیا نظام آموزشی کشور روی عدالت را به خود خواهد دید؟

7- آیا کارکارشناسی به معنای واقعی کلمه در تمامی حوزه ها جای خود را پیدا خواهد کرد؟

8- آیا آرامش و بهداشت روانی، به جامعه باز خواهد گشت؟

9- آیا شفاف سازی مالی در مبارزه با فساد در نظام بانکی جای خود را به درستی پیدا خواهد کرد؟

10- آیا آمار که اساس برنامه ریزی است به درستی استخراج ، اطلاع رسانی و استفاده خواهد شد؟

11- آیا تولیدات کشاورزی با آمایش سرزمین منطبق خواهد شد؟

12- آیا خانواده ها به این نتیجه مهم خواهند رسید که کشور برای ساخته شده به افراد کارآفرین نیازمند می باشد؟

13- آیا شهروندان روزی به حقوق شهروندی خود واقف خواهند شد؟

14-آیا مردم توان سرمایه گذاری برای آینده خود را خواهند داشت؟

15- آیا در مدیریت کلان به مقوله آینده پژوهی توجه خواهد شد. به عنوان مثال در سی سال آینده وضعیت حمل ونقل به چه شکلی خواهد بود؟

16-آیا در دعواهای سیاسی جامعه منافع ملی کشور مورد توجه واقعی قرار خواهد گرفت؟

17- آیا یاد خواهیم گرفت که به جای حرف زدن، مرد عمل باشیم؟

18- آیا اصول احترام متقابل را یاد خواهیم گرفت؟

19- آیا سرمایه اجتماعی به اوج خود خواهد رسید؟

20- آیا عدم اعتماد بین مردم و دولت و یا به عبارت دیگر شکاف بین مردم و دولت البته نه نظام، ترمیم خواهد شد؟

21- آیا خواهیم پذیرفت که بدون اتکا به مردم، امکان مدیریت بحران غیر ممکن می باشد؟

22- آیا روزی قدردان مردم به صورت واقعی و نه شعاری، خواهیم بود؟

23- آیا به تعهدات فی ما بین در تمام زمینه ها پایبند خواهیم بود؟

24- آیا یاد خواهیم گرفت که با نرده بان توانائی های خودمان به بالا حرکت کنیم نه از دیگران به جای نرده بان ترقی استفاده کنیم؟

25- آیا هرچه برای خود می خواهیم برای دیگران نیز چنین تصوری خواهیم داشت؟

26- آیا رانت اطلاعاتی و اقتصادی در عرصه فعالیت های اقتصادی برچیده خواهد شد؟

27- آیا ظرفیت تحمل دیگران را با کنترل خشم خود، خواهیم آموخت؟

28- آیا بی تفاوتی موجود در جامعه نسبت به همنوع، از بین خواهد رفت؟

29- آیا سبک زندگی درست و مناسب با شرایط خودمان بدون فخرفروشی و چشم چشمی را یاد خواهیم گرفت؟

30- آیا به این نکته خواهیم رسید که رشد و توسعه اقتصادی در کشور براساس مزیت های قابل سرمایه گذاری منطقه ای امکان پذیر خواهد بود؟

به مناسبت روز معلم

همه ی دوستان و خوانندگان عزیز به احتمال قوی بارها این مطلب و یا نکته را در فضای مجازی و یا در سایر رسانه های دیده و خوانده اند که اگر بخواهند تمدنی را ساقط نمایند یا از تاثیرگذاری آن به کاهند، می بایست در سه رکن اساسی آن تمدن یا جامعه تغییر یا نفوذ منفی صورت گیرد. خانواده نخستین رکن محسوب میشود . دومین رکن نظام آموزشی، و سومین رکن فرهنگ و تاریخ ( الگو ها و اسطوره های) آن جامعه می باشد.در یک نگاه کلی به سه رکن عنوان شده میتوان گفت که در هر سه رکن در کشور خودمان با چالش و مشکلات جدی و اساسی روبرو هستیم که توجه جامعه شناختی و روان شناختی به ریشه مشکلات آنها از ضروریات اساسی محسوب شده و اهتمام جدی و واقع گرایانه مسئولین را می طلبد. با توجه به این که در روز و هفته گرامیداشت معلم قرار گرفته ایم، به اختصار مطالبی در خصوص چالش های اساسی و مهم رکن دوم یعنی نظام آموزشی به خصوص تا قبل از مقطع آموزش عالی، ارائه میگردد. اما قبل از ورود به بحث اصلی، روز معلم را خدمت تمامی معلمان زحمت کش و دلسوز در نظام آموزش رسمی تبریک عرض می کنیم. لیکن نباید از خاطر دور داشت که علاوه بر معلمان شریف در عرصه آموزش رسمی، معلمانی داریم که خارج از آموزش رسمی کشور و در قالب آموزش غیر رسمی که در راس آن خانواده (پدر ومادر) قرارگرفته اند و در تربیت آینده سازان جامعه نقش آفرینی میکنند . این روز را به این عزیزان نیز تبریک می گوئیم.در شرایط کنونی، نظام آموزش کشور(تا قبل از ورود به آموزش عالی)با مشکلات عدیده ای دست وپنجه نرم می کند که در ادامه به اختصار به اهم آنها اشاره میگردد:

1-عدم هماهنگی کامل بین مدرسه و خانواده در پیشبرد اهداف آموزشی و تربیتی به عبارت دیگر عدم استفاده از ظرفیت انجمن اولیاء و مربیان در مدارس کشور. برای اینکه بخواهیم در امر آموزش و پرورش دانش آموزان، تضادی فیمابین مدرسه و خانواده بوجود نیاید و این دو رکن یعنی مدرسه و خانواده همسو با هم در تربیت آینده سازان جامعه حرکت کنند، ضروریست که ارتباط دو سویه بین خانواده و متولیان مدارس در قالب انجمن اولیاء و مربیان از این که هست قوی تر، محکم تر و با برنامه تر باشد. در صورت تحقق این مهم هم میتوان بر رفتارهای دانش آموزان با همسالان خود نظارت کافی داشته باشیم و آنها را از رفتارهای پرخطر و ناهنجار دور نگه داریم وهم قادر خواهیم بود به کمک مربیان و والدین تصمیمات بهتری در ارتباط با آینده شغلی آنها(دانش آموزان) که امروزه دغدغه اصلی والدین می باشد، اتخاذ کنیم.

2-وجود انواع و اقسام مدارس با القاب مختلف از جمله مدارس غیرانتفاعی،هیات امنایی، مدارس دولتی و استعداد های درخشان و غیره که باعث سردگمی در بین خانواده ها و از همه بدتر شرایط چشم همچشمی و فخرفروشی در بین خانواده ها را بوجود آورده است. بواقع وجود مدارس با عناوین مختلف و شرایط متفاوت، خود نشانه ی بارز وجود فاصله طبقاتی در جامعه است.علیرغم این موارد ذکر شده عدم نظارت کافی بر نحوه و شرایط آموزشی در این گونه مدارس از سوی متولیان امر خود چالش بزرگی است که اثرات آن در آینده نه چندان دور در قالب مشکلات و عوارض مختلف اجتماعی و فرهنگی خودنمایی خواهد کرد. چطور میشود در یک خانه مسکونی که با نصب تابلو در سردرب آن به واحد آموزشی تبدیل میگردد، با بکارگیری معلمان بازنشسته ویا معلمان جوان و بی تجربه که با حداقل حقوق در آنجا مشغول بکار می باشند به آموزش و پرورش همه جانبه دانش آموزان در ابعاد جسمی،روحی،فکری و ذهنی، امیدوار بود. قضاوت در این خصوص را برعهده خود خوانندگان محترم وا می گذاریم..

3- اولویت داشتن تربیت آموزشی به تربیت پرورشی، دیگر چالشی است که نظام آموزشی درحال حاضر با آن مواجه می باشد.به عبارت دیگر در مدارس کنونی بیشتر به دنبال تربیت دانش آموزانی هستیم که بتوانند به نحو شایسته مسائل ریاضی و فکری را یاد بگیرند تا نهایتا از سد بزرگ کنکور عبور کنند. مدارس در شرایط فعلی از پرداختن به مسائلی که دانش آموزان چطور زندگی خوبی برای خود داشته باشند. چطور آینده شغلی خود را با توجه به بازار کار رقم بزنند و اینکه چگونه زندگی با نشاط و شادابی داشته باشند و چگونه با دیگران ارتباط مثبت و سازنده برقرار کنند، غافل مانده است. این چالشی است که اثرات مخرب آن را در حال حاضر در رفتار برخی از افراد جامعه در قالب ناهنجاری های اجتماعی، شاهد هستیم که با وضعیت کنونی قطعا در آینده گسترش یافته و پیچیده تر خواهد شد.

4- مسائل اقتصادی و معیشتی معلمان، که باید بیش از پیش مورد توجه جدی قرار بگیرد. هر چند که در سال های اخیر در این خصوص گام های در قالب طرح رتبه بندی معلمان و افزایش پنجاه درصدی حقوق، برداشته شده است. ولی بنظر میرسد مسئولین امر به این رویکرد که هرگونه افزایش در بودجه و اعتبارات آموزشی هزینه کرد نبوده، بلکه نوعی سرمایه گذاری است که درآینده نتایج آن نمایان خواهد شد( بویژه برای معلمان مقطع پایه ابتدایی که خمیر مایه دانش آموزان در آن شکل میگیرد)، عنایت ندارند و یا کم توجه می باشند، چرا که نسبت به تخصیص اعتبار اقدام نمی نمایند

درپایان علیرغم همه ی مشکلات و چالش های پیش روی نظام آموزشی که به برخی ازآنها اشاره شد. هستند معلمان با غیرت و فداکاری که بدون توجه به مسائل مادی و مشکلات موجود در این عرصه،فداکارانه، با عشق و دلسوزی هم برای آموزش و هم برای تربیت فکری و روحی و اجتماعی دانش آموزان خود حتی در دورافتاده ترین نقاط کشور و با حداقل امکانات آموزشی، تلاش می کنند و تا رفع مشکلات مادی و معنوی آنها(دانش آموزان خود) با آنها همراه هستند. به خاطر وجود چنین افرادی درکادر آموزشی است که می گویند که معلمی شغل نیست، بلکه عشق است. روز معلم برای همه ی معلمان دلسوز و عاشق دانش آموزان این مرز و بوم، مبارک باد.

کارگران پرچم داران اقتصاد کشور

همه ساله از پنجم تا یازدهم اردیبهشت ماه در کشور، هفته کار وکارگر، و روز یازدهم اردیبهشت ماه، روز جهانی کارگر،نامگذاری شده است. این نامگذاری جهانی خود دلیل و نشانه ی نقش و اهمیت کارگران در به حرکت درآوردن چرخ  تولید بنگاههای اقتصادی در تمامی کشورهای جهان از جمله کشور خودمان می باشد. روز جهانی کارگر در سال های گذشته به منظور تبیین نقش و اهمیت کارگران در همه ی عرصه های فعالیت های اقتصادی و همچنین تجلیل از این قشر زحمت کش برنامه های متنوعی برنامه ریزی و اجرا می شد. شوربختانه امسال هفته کار و کارگر، نیز روز جهانی کارگر تحت الشعاع شیوع ویروس کرونا قرار گرفت و بالاجبار ماهیت وجنس برنامه های اجرایی در هفته و روز جهانی کارگر در کشور تغییر یافت و عمدتا برنامه ها به شکل مجازی و یا از طریق بازدیدهای میدانی آنهم با رعایت موازین و پروتکل های بهداشتی، در حال اجرا می باشد.بدیهی است محدودیت های ناشی از شرایط غافلگیر کننده  به هیچ عنوان نمی تواند نقش کارگران عزیز در عرصه اقتصاد را کم رنگ نماید.بواقع از اول اسفند سال1398 تا کنون به علت شیوع ویروس کرونا برخی از واحدها و بنگاههای خصوصی اعم از بزرگ وکوچک بویژه در حوزه گردشگری و خدمات عمومی تحت تاثیر این بیماری قرارگرفته اند و بالتبع بخش عمده ای از کارگران شاغل در آنها به اجبار و ناخواسته از سوی کارفرمایان در معرض تعدیل و یا اخراج از کار شدند. نباید فراموش کرد که کارگران کشورمان همواره در تمامی تحولات سیاسی،اقتصادی و اجتماعی جامعه چه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی و چه بعد از آن به خصوص در زمان هشت سال دفاع مقدس با فعالیت چند برابری در سنگر تولید و با  تحمل تمامی مشکلات زندگی، در بدترین و بحرانی ترین شرایط اقتصادی کشور، تمام قد از تولید مملکت خود دفاع کردند و اجازه ندادند چرخ های اقتصاد لحظه ای متوقف شده و تولید و اقتصاد کشور با چالش جدی روبرو گردد.در حال حاضر که برخی از کارگران به دلیل گسترش بیماری کرونا بویژه در ده رسته شغلی اعلامی از سوی ستاد ملی مبارزه با کرونا از کار خود تعدیل شده و یا منتظر بازگشت به کار خود بعد از ریشه کنی ویروس کرونا هستند و در هوای مه آلود کنونی با شرایط سخت اقتصادی و معیشتی دسته و پنجه نرم می کنند، اکنون نوبت دولت مردان هست که در این وضعیت بوجود آمده با اتخاذ تدابیر  فوری و کارشناسی شده کمک حال و یاری گر این قشر زحمت کش باشند تا این عزیزان بتوانند این دوران سخت را با تاب آوری، و  با تحمل حداقل ترین خسارت های مالی و احیانا  عوارض اجتماعی و خانوادگی ناشی از آن، سپری کنند که توقع بجا و بحقی می باشد که می بایستی بی تعلل و تامل عملیاتی گردد. از طرفی شعار سال جاری " جهش تولید" است که از سوی مقام معظم رهبری نامگذاری شده که قطعا نقش کارگران و نیروی کار در تحقق شعار سال تعیین کننده و پررنگ می باشد. چرا که هیچ جهش تولیدی حادث نخواهد شد مگر با حضور با نشاط،پرانرژی و با انگیزه کارگران در عرصه تولید. پر بیراه نخواهد بود که به خاطر نقش تاثیر گذار کارگران در تولید و اقتصاد به این عزیزان لقب موتور محرکه اقتصاد در کشور داده شود. لذا می طلبد مسئولین ذیربط همانطور که مقام معظم رهبری بارها در فرمایشات خود به آن تاکید کرده اند با اعمال برنامه های حمایتی با قید فوریت به مسائل این قشر بزرگ جامعه به خصوص در این روزهای کرونایی با درک این امر که هرگونه تاخیر در تصمیم گیری، موجب بروز تاخیر در هماهنگی و همچنین تعلل در اجرای برنامه های مصوب حمایتی برای کارگران، ضربه مهلکی خواهد بود بر پیکر تولید، رسیدگی نمایند. در پایان انتظار میرود دولت با استفاده از تمام ظرفیت قانونی و جلب مشارکت بخش خصوصی در اجرای تصمیمات تصویب شده در حوزه کارگری علی الخصوص در این ایام سخت و طاقت فرسا که بخش قابل توجهی از کارگران به دلیل شیوع بیماری کرونا خانه نشین شده اند با جدیت و هماهنگی بیشتر اقدام نماید تا شاهد فروکاهی بخشی از مشکلات کارگران باشیم که نتیجه این حرکت قطعا مایه  دلگرمی خاطر و احساس تعلق بیش از پیش این عزیزان به نظام  خواهد بود. روز کارگر که به فرموده ی حضرت امام خمینی(س)، حیات یک ملت مرهون کار و کارگر می باشد، مبارک باد.

نورتاباندن"کرونا"براندرون بخشی ازآحاد اجتماع و ناشایستی بخشی ازبرنامه ریزان و مدیران!

"ویروس کرونا" را میتوان سکه ای دو رویه فرض نمود که یک روی آن حیات انسانها را درمعرض مرگ و نابودی قرار داده و جوامع بشری را با آثار و عوارضی چه بسا جبران ناپذیر مواجه ساخته و روی دیگر آن، پرده از روی چهره واقعی و یا توان و لیاقت کاذب برخی از اقشار اجتماعی و سطوح مدیریتی برداشت. در اوج تهدید این بیماری واگیردار و مهلک، و در حالیکه فشار های اقتصادی و معیشتی و فشارهای روحی ناشی از آن، امان مردم و بویژه اقشار آسیب پذیر جامعه را بریده است،شوربختانه همه روزه شاهد بروز نیات، رفتارها، وتصمیماتی هستیم که "ویروس کرونا" هم از مشاهده آنها از خجالت آب می شود و بواقع با اقشار آسیب پذیر مدارا می کند. خیلی نابجا نخواهد بود اگر در مقایسه با افراد فرصت طلب،طماع و بیرحم،نیز برنامه ریزان و مجریان ناشایست، که با کردار خویش روی این ویروس شوم را سفید نموده اند، کلاه از سر برداریم وتمام قد در برابر "ویروس کرونا" ادای احترام نمائیم .چرا که دراین روزهای ناخوش احوالی جامعه، میوه ها بخصوص میوه های که به نوعی سیستم ایمنی بدن را تقویت می کنند به چندین برابر قیمت قبلی خود به مردم فروخته شد و در حال حاضر نیز به فروش می رسند. دکتر داروخانه ای که ماسک 500 تومانی را 20 هزار تومان فروخت.سوداگرانی که آب را بجای محلول ضدعفونی کننده در اوج شیوع ویروس کرونا به مردم فروختند و محلول واقعی را انبار کردند تا گران بفروشند.آخرین نمونه این رفتار غیرانسانی و غیر اخلاقی با توجیهات غیر قابل قبول که این روزها افکار عمومی جامعه را به خود مشغول و وادار به واکنش های مختلف کرده است ، معدوم سازی جوجه های یک روزه با اشکال و شیوه های مختلف می باشد که مرتکبین این رفتار روی داعش را سفید کردند.نکته جالب در این قضیه وحشیانه، مشارکت و اعتراف برخی از تولید کنندگان که جزء بزرگترین تولید کننده در این زمینه هستند و حتی دست به کارهای خیر در حوزه های مختلف جامعه را نیز با خود به یدک می کشند و سالها نیز به عنوان کارآفرین برتر در سطح ملی و استانی از سوی مسئولین انتخاب شده اند، در صف اول این اقدام وحشیانه قرار گرفته اند و با افتخار از این موضوع حمایت و آن را کاری عادی و عرف در عرصه اقتصاد مطرح می کنند. اگر این کار(معدوم سازی جوجه های یک روزه) حتی اگر معلول غافلگیری یا برنامه ریزی نادرست، و یا ناشی از ضعف مدیریتی و هزارتوی بوروکراسی بوده باشد، میتوانست طور دیگری از سوی تولیدکنندگان و دولت با اتخاذ تدابیری مدیریت گردد تا شاهد چنین اقدام غیرانسانی و وحشیانه که یادآور زنده بگور کردن دختران در دوران اعراب جاهلیت می باشد، نبودیم . در این جریان هم تولید کنندگان طیور و هم دولت مردان به عنوان تنظیم کننده بازار مصرف مقصر هستند و انتظار میرود با مسببان آن بطور قاطع نه شعاری و بدون ملاحضات سیاسی برخورد قضایی صورت گیرد. "ویروس کرونا" هشداری است که هویت و ماهیت مردمانی را به ما شناساند که برای پول، شرف و وجدان خویش را به حراج گذاشتند. طوری که به جوجه های یک روزه نیز به جهت کسب منفعت بیشتر در آینده، رحم نکردند و روی آنها خاک ریختند. جوجه های که میتوانست بعد از طی مراحل تولید و رسیدن به مرحله مصرف با اعمال شیوه های توافقی با دولت، کمک حال قشر آسیب پذیر جامعه در این روز های سخت کرونای بخصوص در قالب طرح رزمایش مومنانه که این روز ها مورد تاکید مقام معظم رهبری نیز هست،باشد که متاسفانه به دلیل طمع برخی از تولید کننده طیور و ضعف مدیریتی مدیران نالایق محقق نشد. به امید روزهای بدون افراد طماع در اجتماع و نالایق در سطوح مدیریتی.

ایجاد تعادل بین سلامت و اقتصاد

با آغاز شیوع ویروس کرونا اکثر متخصصین چه در درون دولت و چه در خارج از دولت بر این باور بودند که نهایتا ظرف یک یا دو ماه، بیماری کرونا با اتخاذ تدابیری همچون فاصله گذاری اجتماعی، ایجاد محدودیت ها در رفت وآمد،تعطیل کردن واحد های تولیدی،اصناف و سایر مراکز پرخطر مهار و کنترل خواهد شد.لذا بمنظور کمک به تحقق آن، از سوی دولت تلاش میشود با پرداخت بسته های معیشتی،بیمه بیکاری و تسهیلات ارزان قیمت به خصوص به قشر آسیب پذیر، میزان خسارت های از آن به آحاد مردم و موسسات اقتصاد به حداقل ممکن برسد. لیکن با گذشت بیش از دو ماه با توجه به افزایش آمارهای مبتلایان و جان باخته گان در کشورمان و گسترش این بیماری در سراسر جهان (اپیدمیک) حاصل مطالعات و یافته های بدست آمده ظرف این مدت، این فرضیه را که میتوان کرونا را به این زودی ها مهار کرد را باطل نمود.به عبارت دیگر کنترل ویروس کرونا به این زودی ها امکان پذیر نبوده و این بیماری تا پیدا شدن واکسن و داروی آن کماکان با جوامع انسانی هست و خواهد بود. در چنین شرایطی دیگر امکان استمرار و تداوم فاصله گذاری اجتماعی و در خانه ماندن مردم با همان شکل و سیاق دو ماه گذشته به دلیل تبعات اقتصادی آن از جمله تشدید بیکاری و رکود اقتصادی در کشور،محال بنظر میرسد.هر چند که متخصصین امر در حوزه پزشکی و اپیدو میولوژی ها بر استمرار طرح فاصله گذاری اجتماعی و در خانه ماندن به جهت قطع زنجیره ویروس کرونا تاکید می کنند که در جای خود سخن و نظر درستی بنظر می آید ولی واقعیت این است که با توجه به شرایط کنونی اقتصاد کشورمان به جهت منایع مالی، تحریم های بین المللی، سوء مدیریت ها در سطح کلان و سایر شاخص های اقتصادی دیگر، در صورت ادامه یافتن طرح فاصله گذاری اجتماعی، بیکاری و رکود تشدید، غیرقابل کنترل و جبران ناپذیر شده و به بحران اجتماعی منجر خواهد شد. بحرانی که فقر و آسیب های اجتماعی از جمله سرقت های مسلحانه، قاچاق و روسپی کری را به دنبال خود خواهد داشت. به سخن دیگر بحران اقتصادی به بحران اجتماعی تبدیل خواهد شد که هیچ دولت و کشوری نمی خواهد چنین شرایطی را تجربه کند که جبران خسارت های آن سالها بر دوش اقتصاد  و فرهنگ اش سنگینی خواهد کرد. به خاطر همین شرایط عنوان شده است که این روزها شاهد بازگشایی تدریجی واحد های تولیدی و اصناف و کاهش فاصله گذاری اجتماعی با رعایت پروتکل های بهداشتی در کشورمان هستیم. با توجه به آخرین تحولات و اوضاع بوجود آمده در ارتباط با ویروس کرونا در کشور ما و سایر کشورهای جهان و تا کشف واکسن و داروی آن، چاره ای جزء همزیستی اجباری توأم با احتیاط با ویروس مزبور نداریم.همزیستی که در آن هم موازین و پروتکل های بهداشتی می بایستی بطور جد از سوی افراد جامعه رعایت گردد تا خسارت و تلفات انسانی آن به حداقل ممکن برسد و مراکز درمانی و بیمارستانها بتوانند تاب آوری کنونی خود را حفظ کنند و از سویی چرخه اقتصاد نیز باید بچرخد تا در این بخش نیز شاهد بیکاری و رکود اقتصادی کمتری باشیم. چرا که این دو شاخص(بیکاری و رکود اقتصادی)همچون سمی می باشند که اگر در شرایط کرونایی کنونی به خوبی مدیریت نگردد میتواند باعث فروپاشی شیرازه کل کشور گردد.بنابر این در همزیستی اجباری با ویروس کرونا و پیروزی برآن هم افراد جامعه و هم دولت ها می بایست الزاماتی را رعایت کنند که به تفکیک به اهم آنها اشاره میگردد:

الف)افراد جامعه:

-)رعایت پروتکل های بهداشتی اعلامی از سوی سازمان بهداشت جهانی.

-)جدی گرفتن موضوع خطرناک بودن ویروس کرونا.

-)استفاده از ماسک و دستکش به طور مرتب.

-) در خانه ماندن افراد مسن ، دارای بیماری مزمن زمینه ای و کودکان.

-)جدی گرفتن فاصله گذاری اجتماعی و رعایت دقیق این مقوله.

-)شستن مرتب دستها به مدت بیست ثانیه و استفاده از محلول های ضد عفونی کننده.

ب) دولت ها:

-)اتخاذ تمهیداتی برای افزایش تولید ماسک و دستکش و توزیع آن بین افراد جامعه.

-) دنبال کردن سیاست افزایش اخذ تست از افراد جامعه.

-)افزایش ظرفیت تست آنتی بادی از افراد سالم و بهبود یافتگان از بیماری کرونا.

-)استمرار توزیع بسته های حمایتی بین افراد نیازمند به صورت هدفمند، عادلانه و حساب شده طوری که باعث ایجاد نارضایتی نگردد.

-)دنبال کردن برنامه های دورکاری برای شاغلین در ادارات وبخش های خصوصی

نکته آخر: 

 تداوم فاصله گذاری اجتماعی به شدت به اقتصاد کشورها در حال ضربه زدن می باشد.فروپاشی اقتصادی به فروپاشی اجتماعی منجر خواهد شد که خسارت آن بیشتر از خسارت کووید 19 خواهد بود. لاجرم باید بین کار و زندگی بنوعی تعادل ایجاد کرد. چرا که به هر دو نیازمندیم. بدون تولید اقتصادی،بدون درآمد، بدون غذا،بدون امنیت چگونه قرار است زندگی کنیم؟ دست آخر اقتصاد ها باید بازگشایی گردد.